Փաշինյանն իր ապուշ որոշումները կյանքի է կոչում իր նման կամ իրենից ավելի ապուշների միջոցով
Փաշինյանն իր ապուշ որոշումները կյանքի է կոչում իր նման կամ իրենից ավելի ապուշների միջոցով: Վերցնենք, թեկուզ, արտաքին քաղաքականության ոլորտը: Որպեսզի Հայաստանն արտաքին քաղաքականություն չվարի, Փաշինյանը նախ ազատվեց խելացի դիվանագետներից, ապա ԱԳ նախարար նշանակեց Արարատ Միրզոյանին: Հարց՝ ինչո՞ւ: Պատասխան՝ որովհետեւ Արարատ Միրզոյանն անմռունչ կատարելու էր այն բոլոր ապուշությունները, որը նրան կհանձնարարեր Նիկոլ Փաշինյանը: Եվ այդպես՝ բազմաթիվ ոլորտներում: Մեր պաշտպանության նախարարը պետք է լիներ ոչ այլ ոք, քան Սուրեն Պապիկյանը, ՆԳ նախարարը պետք է լիներ Վահե Ղազարյանը, ԱԱԾ ղեկավարը պետք է լիներ մի մարդ, ում համար առաջին տեղում Նիկոլի, իսկ հետո՝ մնացած ամեն ինչի անվտանգությունն է… Էկոնոմիկա, ֆինանսներ, ՊԵԿ, դատախազություն, ԲԴԽ, ԿԸՀ՝ ամենուր նույն վիճակն է: Դեպքեր են եղել, որ Նիկոլն էն կարգի ապուշների է նշանակել բարձր պաշտոնների, որ սրանք չեն կարողացել տակից դուրս գալ: Ամենավառ օրինակը, թերեւս, Արայիկ Հարությունյանի օրինակն է: Նա Նիկոլի իշխանության մեջ առաջիններից մեկը վաստակեց «նախկին» տիտղոսը՝ ԿԳՄՍ նախկին նախարար, եւ տեղափոխվեց մի աշխատանքի, որտեղ նրանից պահանջվում է ընդամենը կատարյալ ապուշ չլինել: Դե, իսկ ԿԳՄՍ նախարարի աթոռին հայտնվեց մի կին, որ, ճիշտ է, ինտելեկտով չի գերազանցում Արայիկ Հարությունյանին, բայց աչքի է ընկնում «համավոր հարսի» պահվածքով: Իսկ Նիկոլին դա դուր է գալիս:
Նիկոլի իշխանության մեջ նախկիններ էլի կան: Դրանք այն մարդիկ են, որոնց Նիկոլը չի հանդուրժել իրենից ավելի ապուշ չլինելու պատճառով: Արսեն Թորոսյանն ու Վահան Քերոբյանը՝ ձեզ օրինակ՝ նախկին առողջապահության եւ էկոնոմիկայի նախարարներ: Փաշինյանը Թորոսյանից ազատվեց, որովհետեւ վերջինս քովիդի օրերին լիքը կոմպրոմատ էր հավաքել Փաշինյանի դեմ, ու հարմար պահին, երբ Փաշինյանը պահանջեր հաշվետվություն ներկայացնել քամուն տրված փողերի մասին, այդ կոմպրոմատների շնորհիվ կարողանար խուսափել պատասխանատվությունից: Փաստորեն, այո, Թորոսյան Արսենը բավականաչափ ապուշ չէր եւ լավ պրծավ՝ նախարարի աթոռը պատգամավորի աթոռի հետ փոխելով: Քերոբյանի խնդիրը մի փոքր այլ էր: Նրա ապուշությունը կայանում էր մի բանում՝ համաձայնել էր ապուշի դեր կատարել Փաշինյանի կառավարության մեջ: Ընդամենը՝ այդքանը: Բայց մարդը երկար չձգեց, որովհետեւ ֆիզիկապես էլ հնարավոր չէր անվերջ էկոնոմիկայի նախարարի դեր խաղալ մի նախարարությունում, որի յոթն ու քառսունքը Նիկոլը վաղուց էր կատարել:
Հիմա գանք ավելի կարեւոր ոլորտներին: Մեր երկրում, ինչպես գիտեք, ՍԴ-ից ավելի կարեւոր օբյեկտ չկա, որը, եթե սայթաքի, ամեն ինչ վարի կգնա, ու կկորցնենք թե՛ Սահմանադրությունը, թե՛ անկախությունը, թե՛ պետականությունը եւ թե՛ մնացած լավ բաները, որ ստեղծել ենք Հայաստանի վերանկախացումից հետո: Փաշինյանին պետք է ամեն գնով հեռու պահել ՍԴ-ի գործերին միջամտելուց: Մանավանդ՝ հիմա, երբ կամաց-կամաց մոտենում է արտաքին քաղաքականության մեջ Փաշինյանի կերած բողկերը Սահմանադրությանը հակասող կամ չհակասող ճանաչելու պահը: Ճիշտ է, ՍԴ-ից հետո մի օղակ էլ կա՝ ԱԺ-ն, որ կարող է խանգարել Նիկոլին, բայց ես արդեն վերեւում ասացի, թե ովքեր են Նիկոլի կադրերը, ու ինչպես են նրանք լցվել պետական եւ ընտրովի մարմիններ: ԱԺ քաղաքական մեծամասնությունը, չեմ վարանի մեկ անգամ եւս ասել, պակաս ապուշ չէ, իսկ շատ դեպքերում նույնիսկ ավելի ապուշ է, քան Նիկոլը: Այնպես որ, ԱԺ-ի վրա հույս դնել, թե դեմ կգնա նիկոլամետ վերդիկտներին, մեղմ ասած՝ միամտություն է: Հետեւաբար, մենք ՍԴ-ի պոչից պետք է բռնենք, որպեսզի հանկարծ տնաքանդություն տեղի չունենա, եւ բանը չհասնի ԱԺ-ին՝ Լուլուին, Արփի Դավոյանին, Քոչարյան Անդոյին, Վահագն Ալեքսանյանին, տիլի Գագոյին եւ մյուս ապուշներին: Պատկերացնում եք, չէ՞, թե նրանք ինչեր կանեն: Փաշինյանն էլ, ի դեպ, ՍԴ-ի պոչից է բռնել, որպեսզի մեր ամենաբարձր դատարանում եւս ապուշությունը դառնա գերիշխող ֆակտոր: Նման բան թույլ տալ չի կարելի: Նիկոլ, ձեռքերդ հեռու ՍԴ-ից: Ինչքան քանդեցիր, բավական է: Ավելին չի կարելի անել: Մի արա:
Եթե հիշողությունս չի դավաճանում, ժամանակին մի ապուշ սահմանադրագետ ունեինք, որին Նիկոլը հանձնարարել էր նոր սահմանադրություն գրել եւ 20 թվի ապրիլին սահմանադրական փոփոխությունների հանրաքվե կազմակերպել: Ասին՝ քովիդ ա, ու տապալեցին այդ գործը: Բայց իրական մեղավորը քովիդը չէր, այլ՝ այդ սահմանադրագետը, որ, չնայած իր կարճ բոյին, սեփական գլխից բարձր ցատկել չկարողացավ: Նիկոլը նրան «պատժեց» դրա համար եւ տարավ նշանակեց ԿԸՀ նախագահ: Փաստորեն, մեր բախտը բերեց, եւ Սահմանադրությունը մնաց նույնը:
Այսօր մենք նոր փորձության առաջ ենք կանգնած՝ արդեն ոչ թե Նիկոլը, այլ անձամբ Իլհամ Ալիեւն է պահանջում, որ փոխենք Սահմանադրությունը, այլապես ոչ մի խաղաղության պայմանագիր էլ չի ստորագրի: Ալիեւը գլոբալ է մտածում՝ նա ուզում է, որ Նիկոլից ու նրա թիմից բացի ապուշություն անի ողջ հայ ժողովուրդը եւ հրաժարվի իր բոլոր տեսակի պահանջատիրություններից: Անձամբ ես համաձայն չեմ: Սա նոնսենս է: Օտար պետության ղեկավարը ոչ մի բարոյական իրավունք չունի մեզնից այդպիսի բան պահանջելու: Մենք ունենք Անկախության հռչակագիր, ունենք Սահմանադրություն, պետություն եւ այդ իմաստով չենք զիջում աշխարհում ոչ ոքի: Ինչո՞ւ Ռուսաստանը Ճապոնիայից չի պահանջում փոխել սահմանադրությունն ու հրաժարվել Կուրիլյան կղզիներից, Ինչո՞ւ Գերմանիան Ֆրանսիայից չի պահանջում փոխել սահմանադրությունն ու հրաժարվել էլզաս-Լոթարինգիայից… Մի պարզ պատճառով՝ նման բան ուղղակի հնարավոր չէ պատկերացնել: Մինչդեռ Նիկոլից ու նրա իրական Հայաստանից պահանջում են փոխել Սահմանադրությունը, հրաժարվել Անկախության հռչակագրից եւ այլն: Ինչո՞ւ: Մի՞թե Ալիեւն էլ է կարծում, որ մենք ապուշ ենք ու կանենք այն, ինչ ինքն է ասում, մի՞թե Ալիեւը մտածում է, որ մենք ՍԴ չունենք, ու ոչ մի արգելք չկա իր ճանապարհին:
Մեր գործող ՍԴ-ի առաջին փորձությունը քթներիս տակ է: Փաշինյանը, սակայն, այդ փորձությունից առաջ ՍԴ-ն ավելի ուժեղացնելու, անկախ որոշումներ կայացնելու նրա իրավունքն ավելի ամրապնդելու փոխարեն, կախվել է գործող Սահմանադրության հեղինակներից մեկի՝ Հրայր Թովմասյանի պոչից: Ուզում է նրան զրկել ՍԴ դատավորի կարգավիճակից՝ կարգալույծ անել, ինչպես կասեր Բագրատ սրբազանը: Ինչո՞ւ: Բանից պարզվում է, որ Նիկոլն ու իր կառավարությունը Ադրբեջանի հետ թուղթ են ստորագրել, որը կոչվում է «սահմանազատման եւ սահմանագծման աշխատանքների կանոնակարգ»: Իբր՝ կողմերը համաձայնել են դրանով առաջ գնալ: Իր ասուլիսի ժամանակ Նիկոլը շատ կարեւորեց այդ փաստաթուղթը՝ այն որակելով գրեթե աննախադեպ: Բովանդակության մասին դեռ ոչինչ չգիտենք: Փոխարենը գիտենք, որ Նիկոլի խելքը գնում է կապիտուլյացիոն փաստաթղթեր ստորագրելու համար, եւ նա այս անգամ դա արել է Մհեր Գրիգորյանի ձեռքով, այսինքն, որքան հնարավոր է՝ իրենից հեռու: Եվ այժմ այդ դարակազմիկ փաստաթուղթը պետք է անցնի ՍԴ-ով, որպեսզի ՍԴ-ն տեսնի՝ արդյոք Նիկոլը հերթական անգամ չի՞ ոտնահարել մեր Սահմանադրությունը: Իսկ ո՞վ կարող էր ՍԴ-ում դա բոլորից լավ տեսնել: Դե, իհարկե, Հրայր Թովմասյանը՝ ՍԴ միակ դատավորը, որին Նիկոլը չի նշանակել, այն միակ մարդը, որ կարող է հստակ ցույց տալ Նիկոլի հերթական օյինբազության անհամապատասխանությունը մեր Սահմանադրությանը:
ՀԳ. Նիկոլ Փաշինյան, ի՞նչ է նշանակում՝ բերման ենթարկել ՍԴ դատավորին: Ախր դա նշանակում է՝ բերման ենթարկել, իսկ ավելի ստույգ՝ նվաստացնել ՍԴ-ն առհասարակ: Դու դրանով խայտառակում ես երկիրը, Նիկոլ: Բայց դե՝ քեզնից ի՞նչ երկրի ղեկավար: Ելար, հայտարարեցիր, թե ՀՀ քաղաքացիներն արտագաղթում են, որպեսզի բանակում չծառայեն: Եվ դու պատերազմական դրության մեջ գտնվող մեր երկրի գերագույն գլխավոր հրամանատա՞ր ես:
Էդիկ Անդրեասյան
«Հրապարակ օրաթերթ»
Հետևեք մեզ Viber-ում
