Իրավ Դաշնակցության դեմ պայքարը, անցողակի խաղ ու պար չէ, «հարցը այնքան էլ հեշտ չի սպառվում»․ Կարեն Խանլարյանի պատասխանը՝ Ռ․ Ռուբինյանին

Իրանի Իսլամական Հանրապետության Խորհրդարանի նախկին պատգամավոր (2012-2020թթ.), ՀՅԴ անդամ, պ․գ․թ․Կարեն Խանլարյանը ֆեյսբուքյան գրառմամբ՝ պատասխանել է Ռուբեն Ռուբինյանի օրերս՝ ԱԺ-ում հնչեցրած հայտարարությանը, իբրև թե ՀՅԴ-ն երբեք էլ կողմ չի եղել Հայաստանի Անկախության գաղափարին։ Խանլարյանը գրում է՝

Օրեր առաջ ՔՊ-ական Ռուբեն Ռուբինյանը ԱԺ-ի տրիբունայից քննադատեց ՀՅԴ-ին, իբրև թե ՀՅԴ-ն երբեք էլ կողմ չի եղել Հայաստանի Անկախության գաղափարին։ Սա բնական երևույթ է և նույնիսկ ուրախալի, երբ ազգային և պետական շահերին հակընդեմ ընթացող իշխանությունների գաղափարախոսական տեսադաշտում է հայտնվում Հայ Յեղափոխական Դաշնակցությունը, որպես գլխավոր թիրախ։

Այնուամենայնիվ վատ չէր լինի, որ հակադաշնակցական նոր արշավանքի նորալուկ ասպետները գոնե կարդային, Անկախության փաստն ու գաղափարը ոչնչացնող, իրենց նախահայրերի՝ բոլշևիկ պետական գործիչների տեսակետը՝ ՀՅԴ-ի մասին և տեսնեին, թե «իրական Հայաստան» շինծու հասկացությունը Հայրենիքի գաղափարին հակադրելու նախագծի առաջին հեղինակներն ինչպիսի նրբանցքներով էին փորձում մոտենալ Հայ Յեղափոխական Դաշնակցության դեմ գաղափարական պայքարին։

Այս առումով, չափազանց կարևոր է հաշվի առնել բոլշևիկ համեմատաբար խելամիտ գործիչ՝ Ալեքսանդր Մյասնիկյանի (1886-1925թթ․) կարծիքը, որը հնչել է շուրջ մեկ դար առաջ, Դաշնակցության «լիկվիդացիա»-ի, այսինքն՝ այս կուսակցության «պաշտոնական հուղարկավորության» բոլշևիկյան թատերախաղի օրերին․

«Բայց և վերլուծությունը չպետք է կրի մակերեսային բնույթ» ,- գրում է Մյասնիկյանը,- «նա չպետք է բավականանա թեթև ակնարկներով, որակումներով և երկրորդ կարգի դիտողություններով։ Լինում են և կան մարդիկ, որոնք սովորաբար անցողակի հայհոյում են Դաշնակցությունը․․․ և ապա հանկարծակի խոստանում են, որ Դաշնակցությունը շուտով իսպառ կկործանվի։ Սակայն բանը սրանում չէ, և հարցը այնքան էլ հեշտ չի սպառվում․․․

«Խնդիրը նրանում է, որ գաղութահայության ծոցում Դաշնակցությունը տակավին ուժ է ներկայացնում: Իրերի ընթացքն այդ ուժը տանում է դեպի կորուստ, այստեղ է օրհասականությունը: Բայց և այնպես, մինչև կորչելը, Դաշնակցություն կոչվածը որոշ դեր է կատարում, մտքեր է խմորում, տրամադրություններ է ստեղծում․․․

«Առհասարակ պետք է, որ մենք լրջորեն և հանգամանորեն կանգ առնենք Դաշնակցության վրա, նրա ծագման, զարգացման էպոխաների վրա, չէ որ Դաշնակցությունը մի ամբողջ պատմություն է, շրջան է և նույնիսկ վերապրում է հայ կյանքում: Եվ այսօրվա հայերի մոտ այդ վերապրումը ստեղծել է ողջ հոգեբանություն:

«Մի այլ տեղում մենք արդեն ասել ենք, որ դաշնակցականությունը հոգեբանություն է դառել հայ մասնավոր սեփականատիրոջ, հայ խանութպանի, հայ ինտելիգենտի համար: Այդ հոգեբանության կողքից անցնել մենք չենք կարող։ Պետք է, կրկնում ենք, լուրջ ուսումնասիրություն»: (Ալեքսանդր Մյասնիկյան, Կուսակցությունները գաղութահայությանը մեջ, Թիֆլիս, 1924, Էջ 8-9)

Ու մի պարզ բան էլ նկատի ունեցե՛ք պրն․ Ռուբինյա՛ն՝ ՀՅԴ-ի «օրհասականության» մասին Մյասնիկյանի տեսությունը, ըստ որի՝ «իրերի ընթացքն այդ ուժը տանում է դեպի կորուստ», արտաբերվել է 1924 թ․-ին և 100 տարի շարունակ մնացել է թղթի վրա։

Իրավ Դաշնակցության դեմ մանավանդ գաղափարական պայքարը, անցողակի խաղ ու պար չէ, որ դուք եք պատկերացնում, և «հարցը այնքան էլ հեշտ չի սպառվում»․․․