«Ես»-ի սերունդը նախ վարի տվեց երկիրը, ապա մտավ քարանձավ. Մեր սերունդը կխախտի՞ էպոսի օրինաչափությունը

Մեր սերունդը կխախտի՞ էպոսի օրինաչափությունը։

Չորս ճյուղ, չորս սերունդ։ Հաշվի՛, Առաջին հանրապետությունից։ Առաջին ճյուղը՝ Սանասարն ու Բաղդասարը երկիր են ստեղծում, ապա՝ Հայաստանի խորհրդայնացում։ Մեծ Մհերը փոխանցած վիճակով պահում, զարգացնում, փոխանցում ա Դավիթին։

Դավիթն ամենահզորը չէ՞ր, հազար գոմշի կաշի, ազերական օդային ուժեր բանի տեղ չի դնում, Արցախն ազատագրում ա, մի բան էլ ավելին։

Էկավ չորրորդը՝ Փոքր Մհերը՝ մենք։ «Ես»-ի սերունդը, հոր՝ ավագ սերնդի հետ կռվող սերունդը, որ ժառանգության բեռից ազատվելու, վայելքների մեջ ապրելու համար մեղադրում ա աշխարհին ու մտնում քարանձավ՝ ժողովրդին թողնելով անպաշտպան։ Ողբում էին սասունցիները, խնդրում էին, որ հետ գա, վեջը չի։ Նենց հիմնավորում ա բերում, որ ձև չի դուրս գա՝ քանի գարու հատիկը չդառնա պոպոքի չափ՝ մինչև «նախկինների» փոխարեն երրորդ ուժ չլինի դուրս չի գա, սասունցիները կկոտորվեն, ինքը կմնա Քուռկիկի հետ ներսը՝ ապաքաղաքական։

«Արցախը բեռ ա» ասում ա ու յան տալիս սասունցիներին պաշտպանելու ժառանգությունից։

«Ես»-ի սերունդը նախ վարի տվեց երկիրը, ապա մտավ քարանձավ՝ ես քաղաքականությամբ չեմ զբաղվում ասելով։

Բայց Փոքր Մհերի մի մասը դուրս ա էկել օրինաչափությունը խախտելու, ավագների փոխանցածը վերադարձնելու, զարգացնելու ու հինգերորդ ճյուղ ստեղծելու վճռականությամբ։

Մեր սերունդը կխախտի հայ բանահյուսության օրինաչափությունը, ինչը էպոսի ցանկությունն է, էպոսը մեզ փոխանցված ահազանգն է, որ հանենք Դավթի անեծքը՝ «Անմա՜հ ըլնես, անժառա՜նգ» չորրորդ սերնդի վրայից ու սերունդների համերաշխության ու համակեցության նոր օրինաչափություն ստեղծենք։

Նկարում Փոքր Մհերի դուռն է, մարմնի մի մասը ներսը հով լռված ա՝ քաղաքականությամբ չի զբաղվում, բայց մարմնի մյուս մասը դուրս ա պոկվել, հաշտվել հոր հետ ու տեր ա կանգնում սասունցիներին։

#քնիլևոն #զարթնիլաո #հելմհեր

Հովհաննես Իշխանյանի ֆեյսբուքյան էջից