Արցախցիների վերադարձը հնարավոր կլինի 3 դեպքում միայն․ Սուրենյանց

Ռուբեն Վարդանյանի մասով Փաշինյանի հայտարարություններն առնվազն բարոյական չէին։ Նման քննարկում կարող էր լինել, թերևս, երբ մարդն ազատ լիներ ու Հայաստանում կլիներ, այս պարագայում, կարող էինք շատ հարցեր քննարկել, այդ թվում` առաջին հերթին Փաշինյանին վերաբերող։ Այս մասին «Փաստինֆոյի» հետ զրույցում ասաց քաղաքագետ Սուրեն Սուրենյանցը՝ անդրադառնալոց Փաշինյանի հայտարարությանը, թե պետք է հասկանալ, թե ինչպե՞ս ստացվեց, որ ՌԴ քաղաքացիությունից Ռուբեն Վարդանյանը հրաժարվեց, ո՞վ նրան խորհուրդ տվեց կամ հանձնարարեց անել այդ քայլը, ով նրան գործուղեց Հայաստան, ով նրան գործուղեց ԼՂ, ինչ նպատակով։

«Սա ցույց է տալիս Փաշինյանի պրիմիտիվությունը, եթե չասեմ բարոյականության բացակայությունը: Թշնամական գերեվարության մեջ գտնվող մարդկանց մասին նման խորհրդավոր ակնարկներ չի կարելի անել, որովհետև, կարծես թե, սրանով լեգիտիմացնում են Վարդանյանի գտնվելը Ադրբեջանական բանտում»։

Անդրադառնալով արցախցիների վերադարձին՝ քաղաքագետն ընդգծեց, որ անկախ նրանից, թե այս հարցի շուրջ ինչ է ասում Փաշինյանը, ինքը որևէ հնարավորություն չի տեսնում : Նա ընդգծեց, որ ինքը նույնպես այսօր որևէ հնարավորություն չի տեսնում արցախահայության վերադարձի համար։

«Դա հնարավոր է 3 դեպքում միայն։ Առաջին․ եթե պատերազմ տեղի ունենա և Արցախը կրկին անցնի մեր վերահսկողության տակ, ինչն այս պահին, գուցե, ֆանտաստիկայի ժանրից է, ու, թերևս, սա այս պահին չի կարելի լրջորեն քննարկել։
Երկրորդ` եթե միջազգային երաշխիքներ գործեն հստակ, բայց այսօր որևէ միջազգային երաշխիք չի կարող աշխատել, որովհետև աշխարհը գտնվում է տուրբուլենտության փուլում։ Ավելին, շատ միամիտ պետք է լինել, մտածելու, որ Արցախի հարցում որևէ երաշխիք կարող է գործել։ Ռուսական խաղաղապահ առաքելության փորձը լավագույն օրինակն է սրա։ Այնպես չէ, որ եթե այստեղ լինեին ՆԱՏՕ-ի խաղաղապահներ՝ նրանք կարողանալու էին խնդիրն այլ կերպ չուծել, որովհետև միջազգային խաղաղապահ առաքելությունը խորը ճգնաժամի մեջ է։

Երրորդ`եթե արցախահայերը հավատան Իլհամ Ալիևի երաշխիքներին, բայց եթե մարդիկ հավատալու լինեին Ալիևի երաշխքներին՝ Արցախից դուրս չէին գա»։

Դիտարկմանը, երբ 30 տարի առաջ ադրբեջանցիները լքում էին Արցախը՝ դժվար էր պատկերացնել, որ երբևէ նրանց վերադարձի հնարավորություն կընձեռնվի, բայց Ադրբեջանը չդադարեց այդ մասին խոսել, հետևաբար, ինչու մենք պետք է դրա մասին լռենք՝ նա պատասխանեց, որ հստակ է, որ Փաշինյանը Արցախի հանձնման թիվ մեկ պատասխանատուն է, բայց դիվանագիտական հարթության մեջ խոսում են այն խնդիրների մասին, որոնց լուծման ճանապարհային քարտեզը պատկերացնում են։
«Իհարկե, մենք ամեն բան պետք է անենք արցախահայության իրավունքների պաշտպանության վերաբերյալ, այստեղ գույքի, սեփականության բազում խնդիրներ կան, ու այս առումով Հայաստանն ամեն բան պետք է անի, բայց եթե իրական չի համարվում մի բան՝ անընդհատ դրա մասին խոսելով մենք դա հնարավո՞ր ենք դարձնելու: Իսկ ադրբեջանցիները 30 տարի Արցախի մասին խոսում էին, քանի որ կար միջազգային գործընթաց, Մինսկի խմբի համանախագահությունը, իսկ հիմա նման հարթակ անգամ չկա», ասաց քաղաքագետը։