Ո՞վ է կառավարում Հայաստանը․ Ռուս պատգամավորի հետաքննությունը

ՌԴ Պետդումայի պատգամավոր Անդրեյ Լուգավոյը թողարկել է նոր հետաքննություն՝ «Անգլիացին կովկասում. հայացք Հայաստանից» վերնագրով։ Լուգավոյը իր հարց է բարձրացնում՝ ով է իրականում կառավարում հանրապետությունը և ինչու է երկիրը փոխում իր պատմական քաղաքական վեկտորը։ Հետաքննության մեջ, մասնավորապես, ասվում է․
«Հիմնական գործոնն Արևմուտքի ներդրած կադրերն են ՀՀ կառավարման համակարգում։ Երկրի առանցքային գերատեսչությունները գլխավորում են արևմտյան բուհերի շրջանավարտները կամ գլոբալ Արևմուտքի հատուկ ծառայությունների պաշտպանյալները։
Ովքե՞ր են այս մարդիկ։
Հայաստանի անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը համարվում է արևմտյան հատուկ ծառայությունների առանցքային գործակալներից։
ՀՀ գլխավոր դատախազ Աննա Վարդապետյանը սերտ համագործակցում է ԱՄՆ դեսպան Քրիստինա Քուինի հետ և անդամ է Լոնդոնի Թագավորական միջազգային հարաբերությունների ինստիտուտի՝ Chatham House-ի, որն Ռուսաստանում ճանաչվել է անցանկալի կազմակերպություն։
Ներքին գործերի նախարար Արփինե Սարգսյանը, նշանակվելուց առաջ, պարբերաբար հաշվետվություն էր տալիս ԱՄՆ Պետդեպարտամենտին իրականացվող բարեփոխումների վերաբերյալ։
Վերջերս արդարադատության նախարար է նշանակված Սրբուհի Գալյանը, որի առաջին գործուղումը եղել է ԱՄՆ՝ «համաշխարհային առաջնորդների» ծրագրին մասնակցելու նպատակով։
Բացի դրանից, պատմության վերաշարադրումը դասական գործիք է՝ քաղաքացիների մտածողության վերափոխման համար։ Դրանով զբաղվում է կրթության նախարարությունը, որը ստեղծում է նոր դասագրքեր Հայաստանի պատմության վերաբերյալ՝ խթանելով թուրքականի նկատմամբ հանդուրժողականություն և մոռացության մատնելով հայկական ինքնությունը։ Այս գերատեսչության ղեկին կանգնած են նախկին «գրանտակերներ» և Սորոսի հիմնադրամի կառույցներից եկած անձինք։
Հայաստանում փորձում են ցույց տալ, թե իբր չեն պատրաստվում խզել հարաբերությունները Ռուսաստանի հետ, քանի որ նման դեպքում երկիրը տնտեսական կոլապսի առաջ կկանգնի։ Սակայն իրական քաղաքական ուղղվածությունը խորապես արևմտամետ է, հետևաբար՝ հակառուսական։ Նման տեխնոլոգիաներ արդեն կիրառվել են ԱՊՀ տարածքում և դրանից դուրս, և դրանց ընդհանուր սցենարը հեշտությամբ ճանաչելի է։ Սակայն Վրաստանի օրինակը ցույց է տալիս, որ այսպիսի ավերիչ ուղուց կարելի է շեղվել — միայն թե ուշ չլինի»։