Рыбак рыбака видит издалека

Նոյեմբերի 1-ին Միխեիլ Սաակաշվիլին վրացիներին կոչ արեց միավորվել, եւ բոլորով հեռացնել Բիձինա Իվանիշվիլիի իշխանությունը՝ որպես օրինակ բերելով 2018 թվականին Հայաստանում տեղի ունեցած ապրիլյան իրադարձությունները։ Վրաստանի նախկին նախագահն իր ելույթում կրկին «ռևերանսներ» արեց Նիկոլ Փաշինյանին՝ նշելով, որ իբր «Նիկոլը հաղթեց օլիգարխիային, որը մի քանի անգամ ավելի հզոր էր, քան Իվանիշվիլիի իշխանությունը»։

Սահակաշվիլիի հաշվարկը շատ պարզ է, նա ուզում էր վրացիներին «թասիբի գցել»՝ քողարկված կերպով իրենց ամոթանք տալով, որ վրացիները «հայերի չափ էլ չկան», որպեսզի «փողոցով իշխանություն փոխեն»։ Նշելով այս ամենը, Սաակաշվիլին իհարկե մոռացավ հարցնել հայերին, իսկ ի՞նչ են նրանք հիմա մտածում 2018 թվականին տեղի ունեցած իշխանափոխության մասին։

Իրականում Վրաստանի նախկին նախագահին չի հետաքրքրում հայերի կարծիքը: Ինչպես սովորական քաղաքացին չի զգում իր տարիքը, այնպես էլ Սաակաշվիլին չի զգում, որ իր ժամանակն անդառնալիորեն անցել է։ Միևնույն ժամանակ, նա հիշում է Փաշինյանին, քանի որ նա ամեն ինչով նման է նրան՝ էքսցենտրիկ Է, կիսախելագար է, էգոցենտրիկ հայացքներ ունի և այլն: Շարքը կարելի է շատ երկար շարունակել։

Սաակաշվիլին չի գիտակցում, որ իր նման գործիչները միայն աղետներ են բերում իրենց ժողովրդին։ Վրաստանի առաջին նախագահ Զվիադ Գամսախուրդիան իշխանության եկավ «բարձր, վեհ գաղափարներով», բայց ի վերջո բաժանեց սեփական ժողովրդին և առաջին անգամ Վրաստանը մասնատվեց հենց իր նախագահության օրոք։

Նույնը եղավ Ադրբեջանում, երբ Աբուլֆազ Էլչիբեյը եկավ իշխանության և սկսեց երկիրը ղեկավարել նույն էգոցենտրիկ ոճով, ինչի արդյունքում Ադրբեջանը կորցրեց ոչ միայն Ղարաբաղը, այլև հարակից 7 շրջանները։

Սաակաշվիլիի ընկեր Պյոտր Պորոշենկոն, 2014-ին Մայդանի օգնությամբ իշխանության գալով Ուկրաինայում, նույնպես բաժանեց երկիրը՝ պայմանականորեն ասած «սևերի ու սպիտակների», և արդյունքում երկիրը վերջնականապես կորցրեց Ղրիմն ու Դոնբասը։

Այս առումով զարմանալի չէ, որ երբ հեղափոխությունը եկավ Հայաստանում, երկիրը դատապարտված էր կորցնելու Ղարաբաղի տարածքի զգալի մասը։ ԱՊՀ տարածքում գործում է «երկաթե կանոն»՝ բոլոր այն ժողովուրդները, ովքեր իրենց կուռքերին իշխանության են բերում կործանարար ցնցումներով, ավարտվում են ողբերգություններով։

Գրող Լև Տոլստոյի ընտանիքի մասին հայտնի խոսքը փոխելով, կարող ենք ասել, որ «Բոլոր կործանարար հեղափոխությունները նման են միմյանց, բայց դրանց պատճառով ծագած ողբերգությունները յուրաքանչյուր ազգի համար յուրահատուկ են»: Այս առումով Սաակաշվիլին, Գամսախուրդիան, Փաշինյանը, Էլչիբեյը, Պորոշենկոն իրար նման են, կարելի է ասել, որ նրանք «նույն դասին են պատկանում» եւ ուզում են «փոխել պատմության անիվի պտույտների ուղղությունը»։

Սա՛ է իրականությունը:

Արտակ Հակոբյան

zham.am