Ուրեմն հենց Ադրբեջանը սկսում է ավելի լկտիանալ ու վիճակը ավելի է անելանելի դառնում, բոլորը, տակները արած, սկսում են օգնություն ակնկալել. Թորոս Ալեքսանյան

Ուրեմն հենց Ադրբեջանը սկսում է ավելի լկտիանալ ու վիճակը ավելի է անելանելի դառնում, բոլորը, տակները արած, սկսում են օգնություն ակնկալել, ես կասեի աղերսել, ռուսներից, ֆրանսիացիներից, ամերիկացիներից, պարսիկներից ու այդպես շարունակ: Բայց հենց մի թեթև իրավիճակը հանդարտվում է, նորից սկսում են պոռոտախոսել, նորից Քուռ գետը Հայաստանի արևելյան սահման են հռչակում, նորից Արևմտյան Հայաստան են հետ բերում, նորից Սևրի պայմանագրից ու Վիլսոնի ինչ որ վճիռներից են բարբաջում, առաջին հանրապետության ինչ որ չեղած սահմաններ են հիշում, նորից, Արցախից ու շրջակա տարածքներից (այսինքն Ուտիք) բացի, նաև Նախիջևանը Հայաստանին հանձնելու պայմանն են դնում ադրբեջանցիների դեմ, թուրքերի դեմ էլ պայման են դնում, որ հայ ժողովրդից ներողություն խնդրեն, մեր պատմական տարածքները մեզ վերդարձնեն, փոխհատուցում մուծեն և հազար ու մի այդպիսի բաներ, ԱՅԼԱՊԵՍ . . .՝ ասում են նրանք խրոխտ ձայնով:
- Այլապես ի՞նչ, այ բալամ: Երխաներ ջան, չի կարելի ախր, հասունացեք մի քիչ, հերիք է ամբաղ-զամբաղ դուրս տաք:

Գրել է Թորոս Ալեքսանյանը