Ինչպե՞ս թշնամանքն ու ատելությունը, սիրո ու համերաշխության զգեստավորմամբ խոր արմատներ բռնեցին մեր կյանքում. Արշակ սրբազան (ՄԱՍ 2) (video)
Հարության նկատմամբ հավատքը, այո՛, փոխում է մեր կյանքը: Աննպատակ որոնումները գտնում են վախճան, և հարության հավատքով կյանքը դառնում է ճիգ, դառնում է ջանք ու դառնում է ծառայություն՝ հանուն հավիտենական կյանքի ժառանգման: Ի՞նչ է կյանքը առանց Հարության: «Խարխլված մակույկով անիմաստ նավագնացություն փոթորկահույզ ծովում», - կասեր բանաստեղծը: Հարության հավատքով է իմաստ ստանում կյանքը, ծառայությունը դառնում է առաքելություն և ոչ թե պարտականություն, հայրենասիրությունը դառնում է արժանապատվություն և ոչ թե՝ բեռ: Առանց Հարության հավատքի մարդասիրությունը վերածվում է հաշվենկատության, իսկ ազատությունը՝ սանձարձակության ու ամենաթողության:
Երբ գիտենք կյանքի նպատակը, բացահայտում ենք նաև դրան հասնելու ուղին: Չկա դեպի երկինք տանող երկրային ճանապարհ: Եվ սա հրդեհված երևակայությամբ երկնված զուտ բանաստեղծական պատկեր չէ: Սա իրականություն է: Երկիրը պատվանդան է երկինք մեկնելու, և Հարության հավատքը շարժիչն է դեպի երկինք սլացքի:
Հավատո՞ւմ ենք մենք այս իրականությանը: Հավատո՞ւմ ենք արդյոք, որ երկրի նպատակը երկինքն է, հավատո՞ւմ ենք, որ մահվամբ չի ավարտվում մեր կյանքը և վերջապես հավատո՞ւմ ենք արդյոք, որ այսօրվա մեր գործերը մեռյալների հարությունից հետո արձագանք են ստանալու հավերժության մեջ: Պողոս առաքյալը դրան խորապես հավատում էր և դրա համար ասում է. «Ո՞ւր է, մա՛հ, քո հաղթությունը, ո՞ւր է, գերեզմա՛ն, քո խայթոցը» (Ա Կորնթ. ԺԵ 55):
Սուրբ Գայանե վանքում Սուրբ Հարության Ճրագալույցի Պատարագին Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի դիվանապետ Գերաշնորհ Տ. Արշակ եպիսկոպոս Խաչատրյանն իր քարոզում ասաց։