Օհ ժամանակներ, օհ Արթուր...

Օհ ժամանակներ, օհ Արթուր...
Առհասարակ հասարակության մեջ հանդիպում են մարդիկ, ովքեր միշտ բոլորի համար սիրելի են, քանի որ նրանք ղեկավարվում են ընդամենը մեկ սկզբունքով. «ՈՐՏԵՂ ՀԱՑ, ԱՅՆՏԵՂ ԿԱՑ»: Նմանօրինակ մարդիկ թերևս մարդկային տեսակների հոծ բազմության մեջ ամենավտանգավորներն են, քանի որ նրանք կարող են ցանկացած պահի ձեզ ժպտալ ու ցանկացած պահի մեջքից խփել, կարճ ասած անկանխատեսելի սրիկաներ:
2016 թվականին Հայաստանի Հանրապետության գլխավոր դատախազ նշանակվեց իրավաբանական գիտությունների թեկնածու, Հոռոմ գյուղի պարծանք և ուղղակի մի հրաշք իրավաբան՝ Դավթյան Արթուրը:

Ինչքան էլ հոգեբանները պնդեն, բայց միևնույն է. մարդ արարծը կյանքում ունի ընդամենը երկու ընտրություն՝ կամ օգտագործել, կամ օգտագործվել:

Ավելորդ եմ համարում, թե ինչպես էր 2016 թվականին Դավթյանը հալածվում այսօրվա իշխանության և ժողովրդի կողմից, ոստիկան սպանած ահաբեկիչների դեմ մեղադրանք ներկայացնելու համար, բայց հրաշքով իշխանազավթումից հետո նա դարձավ փաշինյանական խունտայի ամենասիրելի պաշտոնյան և ամբոխի սրտի դատախազը:

Երևի թե Հոռոմի տեղի միջնակարգ դպրոցում խելքը գլխին անգլերենի ուսուցիչ չի եղել կամ ԵՊՀ-ում սովորելու տարիներին Արթուրն այլ բաներով է զբաղված եղել ու բավականաչափ անգլերեն չգիտի, որպեսզի հասկանա ՄԻԵԴ-ի հստակ դիրքորոշումը, կամ գուցե հրապարակված տեքստն այնքան ազդեցիկ է եղել դատախազության համար, որ գլխավոր դատախազը կորցրել է իրականության զգացումը և վերջին ճիգեր նկարագրող արտահայտություններ է անում, շատ լավ հասկանալով, որ այս խայտառակ քրեական գործն իր վերջին մասնագիտական բողկն է, որն այդպես էլ կուլ չի գնա:

Կարծում եմ` պետք է, որ արդեն համակերպված լիներ այն մտքի հետ, որ ինչպես նախագահ Քոչարյանն անցած տարի ասաց, նա պետք է կատարի միայն նստող ու լսողի պարտականությունները:

Նարեկ Մութաֆյանի ֆեյսբուքյան էջից