Ուրախ եմ, որ ՔՊ-ն կաթողիկոս չունի

ՔՊ-ի բազմաթիվ պաշտոնյաներ հայտարարում են, որ իրենք կաթողիկոս չունեն։ Կոտայքի մարզպետ Ահարոն Սահակյանն էլ, Եկեղեցու դեմ տարվող արշավանքի ֆոնին, նույնն է ասում․
«…անկեղծ՝ իմ համար Վեհափառ չի, որովհետև ես համարում եմ, որ երկար ժամանակ մենք կաթողիկոս չունենք…»։

Սա, իրականում, ուրախանալու առիթ է։ Որովհետև այն իշխանությունը, որն այլևս ժողովրդի հետ ներքին կապ չունի, բացեիբաց ասում է՝ ինքը կաթողիկոս չունի։ Սա առողջ տարանջատում է։ Եկեղեցին չի ծառայում իշխանությանը։ Եկեղեցին իշխանության կուժը չէ, որ քաղաքական ախորժակն ու զիջումների ծարավը հագեցնի։ Եկեղեցին ժողովրդինն է։

Հաճախ այս իշխանությունը փորձում է խնդիրը ներկայացնել այսպես․ իբր խոսքը Եկեղեցու դեմ չէ, այլ Կաթողիկոսի։ Բայց սա բառախաղ է։ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին անհատներից առանձին գոյություն չունի։ Նրա շարունակականությունը, հեղինակությունն ու միասնությունը մարմնավորվում են հենց Կաթողիկոսական ինստիտուտով։ Երբ մերժվում է այդ ինստիտուտը, մերժվում է ոչ թե մեկ անձ, այլ Եկեղեցու ամբողջականությունը։

Եկեղեցի «ուզելը» առանց Կաթողիկոսի՝ նույնն է, ինչ պետություն ուզել առանց սահմանների կամ ընտանիք՝ առանց պատասխանատվության։ Սա ընտրովի հավատք է, հարմարավետ հավատք, որտեղ սրբությունը ընդունելի է այնքան ժամանակ, քանի դեռ չի խանգարում քաղաքական շահին։

Կարդում եմ ՔՊ թիմի այս հայտարարությունները և չեմ հասկանում՝ ինչո՞ւ իմ ժողովուրդը ուրախ չէ, որ մեր Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին ՔՊ-ն չի ընդունում։ Ինչո՞ւ ենք մենք ուզում, որ մի իշխանություն, որն արդեն վաղուց հրաժարվել է բարոյական պատասխանատվությունից, ընդունի մեր Սրբությունները։
Պատկերացնենք մի պահ, որ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին համամիտ լիներ մեր տարածքները հանձնող իշխանության հետ։ Պատկերացնենք, որ Կաթողիկոսը կանգներ նույն քաղաքական գծի վրա, նույն բառապաշարով ու նույն արդարացումներով։ Այդ դեպքում ի՞նչ կլիներ Եկեղեցին։ Վերջին հենա՞րանը, թե՞ հերթական կառույցը։ Հոգևոր տունը, թե՞ գաղափարական սպասարկման բաժինը։

Պատմության ընթացքում, երբ աշխարհիկ իշխանությունը դադարել է լինել բարոյական, ժողովուրդը միշտ նայել է Եկեղեցուն։ Եկեղեցին է հիշեցրել մեղքի մասին, սահման դրել ամենաթողությանը։ Եվ հենց դրա համար էլ Եկեղեցին միշտ անհարմար է եղել իշխանություններին։ Հատկապես այսպիսի իշխանություններին։

Այս իշխանությունը չի սիրում այն ամենը, ինչը չի ենթարկվում։ Իսկ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին չի կարող ենթարկվել քաղաքական օրակարգի։ Նրա չափումն այլ է, նրա հիշողությունը՝ ավելի երկար, նրա պատասխանատվությունը՝ ոչ ընտրությունների, այլ պատմության առաջ։

Երբ ՔՊ պաշտոնյան ասում է՝ «ես կաթողիկոս չունեմ», նա իրականում ասում է՝ «ես ընդունում եմ միայն այն սրբությունը, որը ենթարկվում է ինձ»։ Սա ոչ թե հավատքի ազատություն է, այլ վերահսկման ցանկություն։ Իսկ վերահսկվող Եկեղեցին այլևս Եկեղեցի չէ։

Եվ հենց դրա համար եմ ուրախ։ Որովհետև եթե այս իշխանությունն ընդուներ Կաթողիկոսին, դա կնշանակեր, որ Եկեղեցին լռել է այնտեղ, որտեղ պետք է խոսեր։ Իսկ լռող Եկեղեցին այլևս Եկեղեցի չէ։
Թող ՔՊ-ն չունենա Կաթողիկոս։ Բայց թող ժողովուրդն ունենա Կաթողիկոս,  Եկեղեցի։ Ոչ թե  իշխանության, այլ ճշմարտության կողմում կանգնած Եկեղեցի։

Հասմիկ Բաբաջանյան

«Հրապարակ օրաթերթ»