Ջահերով երթն ու քաղաքական սնոբիզմը․ Լիլիթ Գալստյան

ՀՀ ԱԺ «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր, ՀՅԴ Հայաստանի Գերագույն մարմնի անդամ Լիլիթ Գալստյանը գրում է.

«Թրքազգայուն և ապոլիտիկ որոշ շրջանակներ ծանր են տանում Ջահերով երթի մեկնարկին երկու ցեղասպան երկրների՝ Թուրքիայի և Ադրբեջանի դրոշներն այրելու իրողությունը։

Իրականում կեղծ «քաղաքակրթական» ալիբի է այն խոսույթը, թե՝ «դեմ ենք ինքնահաստավելու և խիզախ երևալու պատրվակով դրոշ այրելուն»։

Խոշոր հաշվով, քպ և քպամերձ շրջանակի անհանգստության բուն պատճառը ազգային արժանապատվությունը չկորցրած, սեփական իրավունքն ու ինքնությունը չուրացող հայ ժողովրդի մի ստվար հատվածի գոյության փաստն է։

Սա հայ ժողովրդի այն հատվածն է, որը մերժում է փաշինյանի՝ անցյալը մերժող, ներկան քաոս դարձրած, անհեռանկար ապագայով «իրական» Հայաստանը։ Նա՝ կազմակերպվող հայը, մերժում է փաշինյանի նոր զրոյական կետը, նոր ցեղասպանությունը․․․։

Սա հայ ժողովրդի այն հատվածն է ու տեսակը, որը մերժում է Փաշինյանի տրանսֆորմացիան, նրա կողմից «կրթվելու» և նրա պարտության կաղապարով նվաստացած ապրելու պարտադրանքը։

Վարչախմբին չի հաջողվում թուրքական տնային աշխատանքը կատարել։

Ու այդ ճանապարհին նրա մեծագույն խոչընդոտը Դաշնակցությունն է՝ իր գաղափարախոսությամբ ու արժեքային համակարգով։ Եվ դուք վախենում եք արթնացող հայից․․․

Ահա թե ինչու է սրացել քպական և քպամերձ շրջանակների կազմակերպված արշավանքը Դաշնակցության դեմ։

Շատերն են խորհրդարանում և նրանից դուրս կուրծք պատռելով մրցասպարեզ ելել, փորձելով մրցել, թե ում տեքստերն ավելի թրքազգայուն կլինեն։

Սա էլ է հասկանալի․ քաղաքական նոր խաղատախտակի վրա դիրքավորվելու խնդիր ունեն․․․

Այնուամենայնիվ, թրքազգայուն և ապոլիտիկ, քաղաքական ամնեզիայով տառապողներին ասեմ, որ որևէ երկրի դրոշի այրումը քաղաքական պայքարի և քաղաքական վերաբերմունքի տեսակ է, անգամ՝ իրավական հասկացություն։

Օր․ ԱՄՆ օրենքում այն սահմանվում է որպես քաղաքական խոսքի տեսակ /symbolic speech and political speech/։

ԱՄՆ Գերագույն Դատարանի 1990թ․ վճիռով դրոշի այրումը դիտարկվում է որպես օրինական գործողություն և բնութագրվում է որպես խոսքի ազատության դրսևորում։

Եվ հենց այս որոշման հիմքով էլ արդարացվել է քաղաքական ակտիվիստ Գրեգորի Լ․ Ջոնսոնը, որին մեղադրում էին 1984-ին, Դալլասի հակակառավարական ցույցերում ԱՄՆ դրոշն այրելու համար։

ԱՄՆ կոնգրեսը մի քանի անգամ փորձել է քրեականացնել այս գործողությունը, բայց՝ ապարդյուն։ Դրոշի այրումն ԱՄՆ-ում, նաև շատ երկրներում, շարունակում է լինել քաղաքական բողոքի ձև։

Եվ ուրեմն՝ նվաստի պարտությամբ հաշտ քաղաքական SNOB-եր/քաղքենիներ/, դուք կամ հիշողության ու արժանապատվության կորուստ ունեք, կամ՝ կեղծ բարեպաշտության բռնկում։ Պարզապես հիշեք, թե որ դրոշների ներքո էին մորթվում մեր պապերը 1915-ին կամ ինչպես էր ցեղասպանվում Արցախը։ Ու նրանք մինչև օրս չեն ընդունել իրենց ոճրի պատասխանատվությունը։

Հ․Գ․ 2004-ին Գերմանիայի կանցլեր Գերհարդ Շրյոդերը Վարշավայում ծնկի եկավ ֆաշիզմի զոհերի հուշարձանի առջև և նացիզմի ոճրագործության համար ներողություն խնդրեց հրեա և լեհ ժողովուրդներից»։