Իշխանության գորշ պատերի տակ վխտում են առնետները. Կանգնեցնել է պետք առնետների խրախճանքը… Մետաքսե Հակոբյան

Նայում եմ ու զազրում. իշխանության գորշ պատերի տակ վխտում են առնետները, <<քաղաքականություն>> են պարում։ Ամենուր շահի գարշահոտն է, որ <<գայթակղում>> է բոլոր կողմերից։ Խավարի մեջ նրանք շշուկով սողում են, կրծելով արժեքների փշրանքները։
Նրանք չունեն գաղափար, չունեն դեմք, չունեն հուշեր, նրանք հայ չեն, ունեն աթոռի հոտառություն, մշտապես քաղցի զգացում, սեփական մորթը փրկելու բացառիկ հմտություն։ Երբեմն հագնում են հեղափոխության դիմակ,
երբեմն՝ ավանդույթների պահապանների շապիկով են, բայց ներսում նույն խուլ շշուկն է. <<պետք է ոչնչացնել ազգայինը, հայրենիքը, վերացնել հայկականությունն ու այն կրողներին>>։ Արցախն ու Հայաստանն առևտրի սեղան են նրանց համար, իսկ ժողովուրդը՝ մարքեթինգային ռեսուրս։
Ու ամեն անգամ, երբ թվում է լույսն արթնանում է, սրանք արդեն հերթի մեջ են՝ առաջին շարքերում, նաև ստվերում,
նոր դիմակով, նոր խոստումով, բայց նույն մորթով։
Իսկ ես Արցախում եմ մնացել, կանգնած եմ մարող լույսի տակ. <<տեսնես ո՞վ մնաց մարդ, երբ շատերը սովորեցին մաշկը փոխել ըստ եղանակի>>։
Հ.Գ. հաջորդիվ՝ անուն առ անուն։ Կանգնեցնել է պետք առնետների խրախճանքը…