Գրկեց զավակներին, հետո գրկեց զենքն ու գնաց Արցախ…
Հեղինակ՝ 44-օրյա պատերազմի մասնակից Նարեկ Վարդանյան
«Աշխատել սկսել եմ փոքր տարիքից, հայրս առողջական խնդիրներ ուներ, տան հոգսը թեթևացնում էի։ Ժամկետային ծառայության ժամանակ արդեն ֆիզիկապես ուժեղ ու ծանր աշխատանքից կոփվել էի: Հրամանատարների աչքից էլ չվրիպեց իմ լավ կրակելը: Դիպուկահար դարձա: Չնայած կրկնակի վիրավորմանն ու բուժման երկարատև ընթացքին Գարիկն այսօր էլ ամուր մկաններ ունի։ Վերելակից չի օգտվում՝ աստիճանները որպես մարզանք դիտարկելով։ Այս մասին հայտնում է Զինվորի տունը։
«ժամկետային ծառայությունը ավարտելուց հետո Ռուսաստան աշխատելու էի գնում։ Հետո հայրս մահացավ, որպեսզի մաման մենակ չմնա էլ Ռուսաստան չգնացի, ընդունվեցի պայմանագրային ծառայության՝ որպես դիպուկահար»։
Հետագայում նաև դիպուկահարների դպրոցում ամրապնդեց գիտելիքները և բոլոր բանակային մրցույթներին ու զորավարժություններին լավ արդյունքներ գրանցեց ու պատվոգրերի արժանացավ։ Անընդհատ կատարելագործվում էր ու մի օր ասացին, որ հայրենիքն իր կարիքն ունի։ Գրկեց զավակներին, հետո գրկեց զենքն ու Արցախ գնաց։ «Հայրենասիրությունը հանուն վեհ նպատակի ինքդ քեզ զոհելու կարողությունն ա ու ուժեղ ցավերով աշխատանքի գնալը՝ հանուն ընտանիքիդ»,- ասում ա Գարիկը։ Պատերազմի առաջին օրերից Ջաբրայիլում ու Կուբաթլույում ա կռվել։
«Զենքը դրել, դիրքավորվել էի: Ամեն նշանակակետին խփելիս բարձր գոռում էի: Մեկ էլ ինձ խփեցին, միանգամից ձախ կողմս թուլացավ, բայց դեռ կարող էի կռվել, շատ չէի վնասվել, շարունակեցի կռվել: Քիչ հետո մեր մյուս ընկերը՝ Գեղամը վիրավորվեց, ես մոռացա ցավերս՝ ընկերոջս օգնել էր պետք, դուրս եկա մոտեցա օգնելու ու թշնամու դիպուկահարը ինձ նորից խփեց»։ Հետո բազմաթիվ վիրահատություններ, ձեռքի ամպուտացիա և մինչ օրս վերականգնողական բուժում Զինվորի տանը: Զալում պարապում ա Գարիկը: Կինեզիստը ծանրոցները կապել ա ոտքերին, գլանի հրելով ոտքերն ու կոնքերը ձգող վարժություններ ա անում. «Հենց դուրս գրվեցի հաջորդ օրը գործի եմ գնալու, դրա համար ձգվել ա պետք», երբ մոտենում եմ ասում ա Գարիկը:
Գարիկը առավոտ զարթնում երեխաներին դպրոց ու մանկապարտեզ ա տանում, ինքը գնում աշխատանքի՝ փայտերի ու գերանների վաճառակետում ՝ որպես վաճառող։
Հետևեք մեզ Viber-ում
