Անե՞լ, թե՞ չանել ԵՄ-ին անդամակցելու հանրաքվե․ Բենիամին Մաթևոսյան

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանը գրում է․

«Շատերն ուշադրություն հրավիրեցին Փաշինյանի և Հայաստանի իշխանությունների ռուսաֆոբ քաղաքականության որոշակի դադարի վրա։ Դադարը համընկավ այն բանի հետ, որ հայ-ռուսական հարաբերությունները ներկայիս տեսքով պահպանելու հիմնասյուներից մեկը՝ ՌԴ փոխվարչապետ Ալեքսեյ Օվերչուկը, փոխեց ՀՀ իշխանությունների գործունեության վերաբերյալ իր գնահատականի տոնայնությունը։

Դրանից հետո Փաշինյանը հարցեր ուղղեց ԵՄ անդամակցության հանրաքվեի իրագործելիության մասին, ՀՀ դեսպան Վաղարշակ Հարությունյանին ուղարկեց Բելգորոդ, իսկ հետո Կուրսկ (չզարմանաք, եթե Հարությունյանը շուտով գրվի որպես կամավոր՝ մասնակցելու Հատուկ ռազմական գործողություններին)։ Սակայն իրավիճակն ավելի բարդ է, քան թվում է...

«Ինքնիշխան» Փաշինյանն օգտագործեց Օվերչուկի հայտարարությունները ռուսաֆոբ քաղաքականության մեջ հրապարակային կարճ 《թայմ-աութ》 անելու համար՝ դրանով իսկ ցույց տալով Արևմուտքին, որ պատրաստ է կրկին շրջել երկրի քաղաքականությունը 180 աստիճանով, դա հիմնավորելով «Մոսկվայի ճնշմամբ», եթե Վաշինգտոնը, Բրյուսելը կամ Լոնդոնը Փաշինյանին անհրաժեշտ երաշխիքներ չտվեցին առաջիկա ցնցումներին ընդառաջ։

Ի՞նչ ցնցումների մասին է խոսքը։

Բաքուն չի թաքցնում, որ իրենք ոչ միայն ուզում են ՀՀ Սահմանադրության փոփոխություններ, ուզում են ադրբեջանցիների վերաբնակեցում Հայաստան, այլ նաև ուզում են, որ Սյունիքով անցնող միջանցքը վերահսկվի այլ սուբյեկտի կողմից, այլ ոչ թե ՀՀ իշխանությունների կողմից, և Փաշինյանը պատրաստ է բավարարել այս պահանջները։

Ավելին, չզարմանաք, եթե մինչև 2024 թվականի վերջը Հայաստանը ստորագրի «ԱՄՆ-ի հետ հարաբերությունները ռազմավարական գործընկերության մակարդակի հասցնելու մասին» փաստաթուղթ, որն անհամատեղելի է ՀԱՊԿ-ին անդամակցության, ՀՀ֊ում Ռուսաստանի Դաշնության ԱԴԾ սահմանապահների և Հայաստանի 102֊րդ ռազմաբազաների ներկայության հետ։ Ինչը, այլ կերպ ասած, Հայաստանի վրայի անվտանգության հովանոցը քանդելն է։

Փաշինյանին անհանգստացնում է, թե ինչ կլինի ՀԵՏՈ։ Եվ դրանից հետո Ադրբեջանը ոչ միայն կրկին կհրաժարվի խաղաղության պայմանագիր ստորագրելուց, այլև կփորձի օգտվել Երևանի և Մոսկվայի հարաբերությունների տոտալ ճգնաժամից և կփորձի քանդել Հայաստանի և Իրանի ընդհանուր ցամաքային սահմանը։ Հասկանալի է, որ ԱՄՆ-ն այս դեպքում չի օգնի, և Ռուսաստանի Դաշնությունն ու Իրանը, ելնելով իրենց շահերից, դեռ կարող են փորձել պահպանել այս սահմանը (կարդա Մոսկվայի և Թեհրանի 2024 թվականի հունիսի 16-ի համատեղ հայտարարությունը), հենց այստեղ էլ առաջանում Փաշինյանին հուզող հարցը՝ ի՞նչ կլինի, եթե նա գնա վա֊բանկ, բայց խաղադրույքը չշահի։ Հենց այս դեպքում են անհրաժեշտ անվտանգության երաշխիքներ, և Փաշինյանը հանրաքվեի աննպատակահարմարության մասին իր հայտարարությամբ փորձում է շանտաժի ենթարկել Արևմուտքին (ծիծաղելի է հնչում, իհարկե, բայց ունենք այն, ինչ ունենք), Օվերչուկի հայտարարությունները փաստորեն լավ պատճառ դարձան աշխարհաքաղաքական այս առաջարկն իրականացնելու համար։

Փաշինյանը հանրաքվեից չի վախենում, գիտի, որ անկախ քվեարկության փաստացի արդյունքներից, հաշվելու են ըստ անհրաժեշտության (2021-ին հաշվել են), գիտի, որ եթե նույնիսկ հանրաքվեի օրը ընտրատեղամասերում սկսեն մարդկանց ուտել, Արևմուտքում կասեն, որ «կերել են Կրեմլի գործակալներին, հետևաբար ամեն ինչ կարգին է»։ Նա երաշխիքներ է ուզում։ Երկաթբետոնե։

Նա դա ցանկանում է հատկապես այն ֆոնին, երբ Թուրքիայում չեն թաքցնում, որ Արեւմուտքը ոչ միայն չի կարող տալ այդ երաշխիքները, այլեւ իրավունք չունի տալու։

Ահա այդպիսին է նա՝ «ինքնիշխան հայկական դեմոկրատիան»...»։