Հայրենիքի բացակայությունը անհայրենիք լինելն է

Հայրենիքի բացակայությունը անհայրենիք լինելն է
Երևի ինձ նման շատերդ էլ անորոշությունից ընկնում եք հոգեբանական փնտրտուքների մեջ ու փորձում հասկանալ, թե ի՞նչ նյութից են կազմված այն մարդիկ, ովքեր հայրենիքի զգացողություն չունեն։ Երբ Բագրատ Սրբազանը շարժման սկզբում ասաց, որ ,, դարձի կգան,, իշխանական պատգամավորները, մտածեցի՝ ինչպե՞ս կարելի՞ է լույս պահանջել խավարից, հայրենիքի զգացողություն պահանջել անհայրենիքից․․․ Վերցնենք թեկուզ Կիրանցի ողբն ու նրա թշվառությունը ու իշխանության հրճվանքը։ ՔՊ-ականների մի խումբ գաղտագողի Կիրանց են գնացել, այնտեղից նկար հրապարակել, որ իբր Կիրանցում են։ Երբ մեկը գրել է ՝ քանդում եք երկիրը, Լուսինե անունով պատգամավորը պատասխանում է․ «ես անսահման հպարտ եմ իմ տեսածով !!! Թող "երկիր քանդելը" էսպես լինի»։ Նրան պատասխանում է կիրանցի մի հրաշք աղջիկ․ «Տիկին Lusine Badalyan այդ ի՞նչ եք տեսել Կիրանցում որ անսահման հպարտություն եք ապրել 
Քանդված շինություննե՞րը՝ մարդկանց այգիներով, վարելահողերով անցնող սահմանային փշալարե՞րը, հանձնվելիք ճանապարհը եւ կամու՞րջը։
Միգուցե դպրոցից 60 մետր ներքեւ կառուցվող պա՞տը։ Ադրբեջանի դրո՞շը։
Ի՞նչ եք տեսել։ Ասեք, մենք էլ տեսնենք, հպարտանանք ձեզնով »: Երկու բևեռ։ Մեկ՝ մութ, մյուսը՝ լույս, մեկը ջերմություն, մյուսը՝ սառը ձող։ Շատ բան կարելի է գրել, ինչպես և գրում են, բայց ես նույն մտքին եմ՝ ինչպե՞ս կարելի՞ է լույս պահանջել խավարից, հայրենիքի զգացողություն պահանջել անհայրենիքից․․․
Ամբողջությամբ՝ Հրապարակ- ում

Հասմիկ Բաբաջանյանի գրառումը