Փաշինյանը պատրաստվում է նոր արտահերթ ընտրությունների և, համատեղությամբ, հանրաքվեի

Տավուշյան հայտնի դեպքերից հետո, երբ սկսվեց Հայաստանում նոր ընդդիմադիր շարժում, Բագրատ սրբազանի գլխավորությամբ, ներքաղաքական իրավիճակը Հայաստանում փոխվեց գրեթե 180 աստիճանով:

Առաջին անգամ, 2018-ից հետո, Նիկոլ Փաշինյանն ամբողջովին կորցրեց ոչ միայն իր քաղաքական լեգիտիմությունը, երկիր ղեկավարելու համար, այլև կորցրեց իր սոցիալական հենարանը, որն առաջացել էր 2018-ից հետո՝ նախկինների դեմ ատելության հիմքի վրա:

Նա այդ լեգիտիմությունը կորցրել էր, դեռ 2022-ի գարնանը, երբ հայտարարեց, որ պիտի հրաժարվել Արցախի անկախության գաղափարից: Սակայն այն ժամանակվա ընդդիմությունը չկարողացավ հեռացնել Փաշինյանին իշխանությունից: Դրա գլխավոր պատճառն այն էր, որ այդ ընդդիմության հետևում կանգնած էին նախկին իշխանության ներկայացուցիչները: Իսկ վերջիններիս նկատմամբ հանրությունը իր գնահատականը տվել էր արդեն 2021-ին:

Փաշինյանի հաջորդ լեգիտիմության խնդիրն առաջացավ 2022-ի հոկտեմբերի 6-ից հետո, երբ պաշտոնապես հաստատեց, որ ճանաչում է Արցախը Ադրբեջանի կազմում:

Դրանից հետո, ընդդիմությունը ոչ նոր փողոցային պայքարի դիմեց, ոչ էլ պահանջեց արտահերթ ընտրություններ անցկացնել, քանի որ վստահ չէր, որ կկարողանար հեռացնել Փաշինյանին իշխանությունից:

Հետո սկսվեց Արցախի շրջափակումը, արցախահայության ողբերգությունների նոր շղթան, որն նույնպես չսասանեց Փաշինյանի իշխանությունը:

Հետո, 2023-ին, Երևանի քաղաքային ընտրություններին ավանդական ընդդիմությունը հրաժարվեց մասնակցել, նույն պատճառով, քանի որ վստահ չէր, որ կկարողանար հաղթել Փաշինյանի թիմին:

Իսկ երբ Արցախը ամբողջովին հայաթափվեց, 2023-ի սեպտեմբերին, նույն ընդդիմությունը կրկին հրաժարվեց պահանջել արտահերթ ընտրություններ՝ նույն պատճառաբանությամբ:

Եվ ահա, երբ եկավ տավուշյան գյուղերի հանձնման խնդիրը, այս ընդդիմության փոխարեն դիմադրության նոր շարժում սկսեց պատահական մի սրբազան, ով իր պայքարով, գրեթե ամբողջովին զրոյացրեց Հայաստանի ողջ ընդդիմությանը: Սակայն սրբազանը լուծեց մի շատ կարևոր խնդիր նույնպես: Նա «նախկին-ներկա» շահարկումային թեզը դուրս հանեց իշխանության հետ դիսկուրսից, որից էլ պարզ դարձավ, որ Փաշինյանն այլևս լուրջ հենարան չունի հանրության մեջ:

Նրա հենարանը նախկինների հանդեպ բացասական տրամադրություններն էին և պատերազմի հանդեպ վախը: Հենց այդ երկու գործոնն էր շահարկում Փաշինյանը:

Այսօր, սրբազանի շնորհիվ, նախկինի գործոնը գրեթե վերացել է, որի արդյունքում Փաշինյանը հայտնվել է ծանր վիճակում:

Նրան մնացել է ընդամենը պատերազմի հանդեպ վախի խաղաթուղթն աշխատացնելը:

Սակայն Փաշինյանն ունի նաև մեկ այլ զենք. դա սրբազանի քաղաքական անփորձությունն է: Այս մարդը չի տիրապետում քաղաքական նրբություններին և իր համար կարևոր է համարում, որ իր շուրջ հավաքված զանգվածը հանկարծ չհիսթափվի:

Սակայն երբ իր շրջապատը տարբեր շահեր ունենալու պատճառով առաջարկում է իրարից տարբեր լուծումներ, վերջնարդյունը դառնում է քաղաքական անգործությունը, որն էլ առաջ է բերում քաղաքական իմիտացիա, որի հետևանքով մարդկանց մոտ առաջանալու է հիասթափություն:

Այս հանգամանքը արձանագրել է նաև Փաշինյանը: Նա սպասելու է մի որոշ ժամանակ և, երբ զգա, որ հանրության հիասթափությունը հասել է պիկի, որոշում է կայացնելու անցկացնել արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններ, ձեռքի հետ անցկացնելով հանրաքվեն, որը պահանջում է Ալիևը:

Սա է իրականությունը:

Դավիթ Մկրտչյան
Zham.am