Կարգավիճակն ու ֆինանսական հոսքերը կորցնելու սարսափ. թե չէ՝ ի՞նչ հայրենիք, ի՞նչ պետություն, ի՞նչ ժողովուրդ

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

Նիկոլ Փաշինյանն իշխանության եկավ նաև կոռուպցիայի դեմ պայքարի ու «թալանին» վերջ դնելու լոզունգներով։ Նա արդեն 6 տարի կառավարում է, բայց դեռ խոսում է «նախկին թալանչիներին» պատժելու և «գողացածը» հետ բերելու մասին։ Ժամանակ առ ժամանակ իրավապահների կողմից հաղորդագրություններ են տարածվում, և դրանց շուրջ ֆոն է ստեղծվում, թե իսկապես պայքարում են կոռուպցիայի դեմ: Ավելին, դեռևս կան մարդիկ, որոնք կարծում են, թե ուր որ է, նշյալ «թալանածը» հետ են բերում ու բաժանեն իրենց։ Նիկոլ Փաշինյանին պետք է, որ հանկարծ այս թեման չփակվի, քանի որ իր իշխանությանը օդուջրի պես անհրաժեշտ է, որ միշտ ժողովրդին զբաղեցնի և ուշադրությունը շեղի «նախկինների» ուղղությամբ։ Մյուս կողմից՝ պետք է ծածկադմփոց անել սեփական իշխանության մեջ արմատացած կոռուպցիան:

Գաղտնիք չէ, որ այսօր իշխանական աթոռներին տաքուկ հանգրվանածների մեծամասնությունը փողոց փակելուց այն կողմ ոչնչի պիտանի չէր: Իսկ ժամանակին պարտքով ծխող ու փաբերում մի բաժակ գարեջուր խմող այդ մարդիկ հիմա էապես հարստացել են։ Նույնիսկ պաշտոնյաների հայտարարագրերն են վկայում այն մասին, թե ինչպիսի արագությամբ է աճել նրանց կարողությունը՝ տներ, գույք, այլ սեփականություն, հաշիվներին ահռելի գումարներ։ Կրկնենք՝ սա դեռ միայն «օֆիցիալ», երևացող մասն է: Մի խոսքով, այս 5-6 տարին քպականների համար իսկական «ոսկե դար» է։ Այսպիսի սրընթաց հաջողություն նրանք նույնիսկ լավագույն երազում չէին կարող տեսնել։ Մինչ ժողովուրդը ստիպված է բավարարվել չարքաշ աշխատանքով ու գրոշներով, իշխանական պաշտոնյաները ոչ միայն շատ բարձր աշխատավարձ են ստանում, այլև առատ պարգևավճարներ։ Չհաշված կոռուպցիոն եկամուտները: Թեպետ, մասնագետները նշում են, որ եթե ոչինչ էլ չլինի, ամբողջ ՔՊ-ով պետբյուջեի մեջ մտնելը հենց թեկուզ պարգևավճարների տեսքով, ինքնին կառուպցիա է:

Սրան գումարած՝ լրատվամիջոցներում պարբերաբար հրապարակումներ են արվում այն մասին, թե ինչ կոռուպցիոն գործընթացներում են ներգրավված պաշտոնյաները։ Լինում են նաև այնպիսի ակնհայտ կոռուպցիոն դրսևորումներ, որոնց առաջ նույնիսկ իշխանությունները աչք փակել չեն կարողանում, թեպետ շատերի կարծիքով այս բացահայտումները պարզապես շոուի հերթական մասն են: Սակայն մեծամասամբ ուղղակի անտեսվում են նշյալ հրապարակումները։ Իսկ եթե հանկարծ թեման վերաբերի որևէ ընդդիմադիր գործչի, ապա իսկույն գործի կդրվի իրավապահների մահակը նրան պատժելու համար։ Դե, ընդդիմադիրների ու ընդդիմախոսների նկատմամբ նույնիսկ մեկ անհաճո բառ ասելու համար են քրեական վարույթ հարուցում: Իսկ յուրայիններին պատասխանատվության ենթարկելու հարցում Փաշինյանը «խուլ է, կույր ու համր»: Հասկանալի է՝ չհաշված մի քանի պաշտոնյաների հետ կապված վերը նշված շոուները։

Ընդ որում, Փաշինյանն անձամբ ստուգում է դպրոցներում ցնցուղները, կախիչներն ու գնդակները, բայց երբ խոսքը միլիոններով չարաշահումների կամ յուրացումների մասին է, ոչ միայն լռում է, այլև պայմաններ է ստեղծում, որ այսպիսի երևույթները շարունակվեն։ Հատկապես խոցելի է գնումների ոլորտը։ Մեկ անգամ չէ, որ լրատվամիջոցները գրում են, թե մեկ անձից գնումները ահռելի քանակ են կազմում, ավելին՝ կարելի է ասել, դարձել են այս իշխանության գործունեության կրեդոն։ Հայաստանում շարունակվող կոռուպցիոն երևույթները նույնիսկ միջազգային իրավապաշտպան կազմակերպությունների ուշադրության կենտրոնում են հայտնվել։

Օրինակ՝ Freedom House-ն իր վերջին զեկույցում ուշադրություն է դարձնում լրագրողական հետաքննությունների ընթացքում բացահայտված այնպիսի իրողությունների վրա, ինչպիսիք են պաշտոնյաների կողմից արտոնյալ գներով անշարժ գույքի ձեռքբերումը, պետական հողերի ձեռքբերումը, պետական ծառայողների կասկածելի մեծ ակտիվների պաշտոնական ստուգման բացակայությունը, պետական գնումների պրակտիկան՝ առանց հանրային մրցույթների անցկացման՝ կասկածելի համբավ ունեցող կամ իշխանությունների հետ կապված կազմակերպություններից, նաև անօրինական գործունեությամբ զբաղվող ձեռնարկություններից և այսպես շարունակ։

Ահա թե ինչու են նրանք այսքան մոլեգնորեն կառչած իշխանությունից. ոչ միայն պատասխանատվության ենթարկվելու հեռանկարն է նրանց մտահոգում այն ամենի համար, ինչ արեցին Արցախի ու Հայաստանի հետ, այլև սարսափում են իրենց արտոնյալ կարգավիճակն ու ֆինանսական հոսքերը կորցնելու հեռանկարից։ Իրավիճակը կարելի է բնութագրել հենց այս պահի իշխանության բառերով, այն է՝ իրենց ամենից շատ մտահոգում է «լափամանից կտրվելը», թե չէ՝ ի՞նչ հայրենիք, երկիր կամ պետություն...