Ցնցող մտքեր` ՌԴ-ից Ալիևին հարձակողական զենք վաճառելու արդարացմամբ
Ռուսաստանի կողմից Ադրբեջանին վաճառվող զենքերի հերթական խմբաքանակի վերաբերյալ տեղեկատվության սփռմանը զուգահեռ Հայաստանում Մոսկվայի փաստաբանների «ազգանվեր» աշխատանքն էլ է շարունակվում: Օրերս «Հայելի» ակումբում ԼՂՀ մշտական ներկայացուցչության խորհրդական-խորհրդատու Գառնիկ Իսագուլյանն անդրադառնալով Ադրբեջանին ռուսական զենքի վաճառքի թեմային, որոշ պարզաբանումներ է տվել` նշելով, մեկ անհերքելի ճշմարտություն, որ Ադրբեջանը հնարավորություն ուներ և կարող էր զենք գնել ցանկացած մեկից: Այստեղ, ինչպես ասում են, ամեն ինչ պարզ է, որևէ մեկը չի կասկածում, որ Բաքուն կարող է և իսկապես գնում է զենք նաև այլ երկրներից: «Իսրայելից գնած զենքի քանակը չի զիջում ՌԴ-ից զենքի գնման քանակին, մոտ 5 մլրդ դոլարի զենք Ադրբեջանը գնել է Իսրայելից, հնարավորություն ուներ գնել Պակիստանից, Թուրքիայից, Սաուդյան Արաբիայից: Այդ պարագայում մենք որևէ երկրի հետ կոշտ խոսելու իրավունք չունենք: Երբ Ռուսաստանն է կատարում այդ գործարքն Ադրբեջանի հետ, Հայաստանը, որպես ռազմավարական գործընկերոջ, այդ հարցը բավականին սուր բարձրացնում է ՌԴ-ի առաջ և սա պատճառ է դառնում, որ Հայաստանը կարողանա այդ զենքը ձեռք բերել միանգամայն ուրիշ գներով: Այլ երկրներից՝ Պակիստանից, Սաուդյան Արաբիայից դա գնելու հնարավորություն մենք չենք ունենա», բացատրել է Իսագուլյանը` հավելելով. «Ինձ որ հարցնում են՝ Ադրբեջանը ումի՞ց ավելի լավ է զենք գնի, ես շատ հստակ կարող եմ պատասխանել՝ ավելի լավ է զենք գնի Հայաստանի ռազմավարական գործընկերներից, որովհետև այդ պարագայում մենք հնարավորություն ենք ունենում բավականին լուրջ մանևր անելու: Լավ, ասենք գնել է Թուրքիայից, ի՞նչ տարբերություն»: Կարելի է ենթադրել, թե «մանևր» ասելով` ինչ նկատի ունի Իսագուլյանը, երբ շարունակում է իր հետևյալ միտքը, փաստորեն, Ռուսաստանը զինում է Ադրբեջանին, իսկ Երևանը երջանկանում է նրանից, որ դրա դիմաց Կրեմլի առջև կբարձրացնի ցածր գներով զենք ձեռք բերելու հարց, գնելու հնարավորություն կստանա: Ցնցող «արդարացում»: Այսինքն, եթե մի հրաշքով Ռուսաստանը Ադրբեջանին զենք չվաճառեր` Հայաստանը իր ռազմավարական դաշնակից Ռուսաստանից զենք չի՞ կարող գնել մատչելի պայմաններով: Իսկ գուցե ընդհանրապես զրկվենք ՌԴ-ից զենք գնելու հնարավորությունի՞ց... Էլ ուր մնա՞ց ռազմավարական գործընկերությունը, գումարած այն, որ Հայաստանը ՀԱՊԿ-ի ու ԵԱՏՄ-ի անդամ է, և տրամաբանությունը հուշում է, որ Ռուսաստանն իր գործընկերոջը պետք է որ ի տարբերություն մյուս երկրների` զենք վաճառի մատչելի գներով: Բայց, փաստորեն, այս դեպքում էլ, մենք պետք է ուրախ լինե՞նք, որ Մոսկվան Բաքվին զենք է վաճառում, քանի որ բացառապես դրա արդյունքո՞ւմ ենք կարողանում Մոսկվայից էժան զենք պահանջել... Հաջորդը: Հայկական մերձիշխանական շրջանակները շարունակ պնդում են, թե հայկական կողմը Ռուսաստանի պաշտոնյաների հետ քննարկումներում բարձրացնում է Ադրբեջանին զենք վաճառելու հարցը: Ժամանակն է, պարզապես, որ այս համատեքստում մեկ այլ հարց բարձրացվի` ի վերջո, իսկ ի՞նչ օգուտ, որ բարձրացնում է: Ո՛չ ՌԴ նախագահը, ո՛չ գոնե ԱԳ նախարարն այսքան ժամանակ հարկ էլ չեն համարել պաշտոնապես արձագանքել պաշտոնական Երևանի հայտարարություններին: Ի դեպ, սա նաև արձանագրեց վերջերս Սերժ Սարգսյանը: Այսինքն, եթե ռուս փորձագետների, մեկնաբանների կողմից բացատրություններ կան` դրանք դեռ պատասխան չի կարելի համարել, բացառապես մի առիթով Բորդյուժայի` «դա Մոսկվայի բիզնեսն» է հայտնի արտահայտությունը: Բացի այդ` պաշտոնական Երևանի կողմից այդ արձագանքները, ոչ նվազեցնում են, ոչ էլ առավելևս արգելափակում են ռուս-ադրբեջանական սպառազինության վաճառքի գործարքները: Ավելին` խոսքը կարող է լինել գոնե միայն Ռուսաստանի կողմից Ադրբեջանին հարձակողական զենք չվաճառելու մասին, ինչպես դա չի անում Միացյալ Նահանգները` որպես ԵԱՀԿ ՄԽ-ի համանախագահ երկիր, որի մասին ընդամենը մի քանի օր առաջ արձանագրեց Հայաստանում ԱՄՆ դեսպանը, երբ նրանց հարցրեցին ` եթե կողմերից մեկը գար, 5 միլիարդ դոլար դներ սեղանին և ասեր՝ ես ուզում եմ Ձեզ հետ բիզնես անել, ինչպես ռուս պաշտոնյաներն են ասում, և խնդրում եմ վաճառեք մեզ հարձակողական զենքեր, կարծում եք ԱՄՆ-ը կհրաժարվե՞ր: «Ես կարող եմ վստահեցնել, որ մեր ներկայիս քաղաքականության համաձայն մենք այդ առաջարկը կմերժեինք», պատասխանել էր Հայաստանում ԱՄՆ-ի դեսպան Ռիչարդ Միլզը: Մետաքսյա Շալունց