Գուցե Սիսակ Գաբրիելյանին պետք է զրկե՞լ աչքից, ոտքից, ձեռքից
Քաղաքացիական պայմանագիր կուսակցության պատգամավոր, նախկին լրագրող Սիսակ Գաբրիելյանը սպառնում է ընդդիմադիրներին ընդհանրապես զրկել աշխատավարձից, պարգեւավճարներից: Գաբրիելյանի վրդովմունքը ընդդիմության հաճախակի բոյկոտն է ԱԺ նիստերից: Համայնքների խոշորացման համար հրավիրված արտահերթ նիստին եւս ընդդիմությունը բոյկոտ հայտարարեց՝ ասելով, որ քաղաքական նպատակով իրականացվող անօրինական օրակարգը քննարկելու մտադրություն չունեն: Այս փաստը հարուցեց իշխանական պատգամավորի զայրույթը եւ իր ելույթում սպառնաց գործընկերներին: «Մեր ընդդիմադիր գործիչները չգիտես, թե ինչու են ընդհանրապես վերցրել մանդատները, եթե ամեն հարցի վերաբերյալ պետք է լքեն նիստերի դահլիճը ու հետո էլ հպարտությամբ հայտարարեն, որ իրենց պարգեւավճարը կամ աշխատավարձը տալիս են ուրիշներին: Բնական է, որ պետք է տան, որովհետեւ եթե այսպես շարունակվեց, կարելի է ընդհանրապես զրկել»,- հայտարարեց ՔՊ պատգամավոր Սիսակ Գաբրիելյանը:
Ինչպես տեսնում ենք՝ իշխանության ներկայացուցիչների ուշքն ու միտքը փողն է, չի բացառվում, որ այս խմբակի մտքի տիտաններն ու իրավաբան գիգատների գլուխներում մոտ ապագայում հերթական հանճարեղ նախագիծը հղանա առ այն, որ ընդդիմադիր պատգամավորների աշխատավարձերն էլ իրենք գրպանեն: Բայց մինչ այդ, Սիսակ Գաբրիելյանին բարեկամաբար խորհուրդ ենք տալիս ծանրութաթեւ անել, ասենք, իրեն գլխից, ոտքից, աչքից, թեւից զրկելու նպատակահարմարությունը: Արդյոք ճիշտ չի՞ լինի նրան զրկել ապրելու համար կենսական նշանակություն ունեցող որեւէ օրգանից՝ ճիշտ այնպես, ինչպես իքն ու իր թիմը զրկեցին հային ու Հայաստանին եւ Ացախին: Ստացան ծաղկուն երկիր, շենացող Արցախ, իսկ հիմա Արցախից 25 տոկոսն է մնացել, զրկեն այն բանի համար, որ իրենք էլ հազարավոր ընտանիքների զրկեցին ապագայից, խլեցին հազարավոր երիտասարդ կյանքեր, հազարներին հաշմանդամ ու տնազուրկ դարձրեցին:
Որ ժառանգեցին ծաղկուն տնտեսություն, իսկ հիմա մնացել են Թուրքիայի ներդրումների հույսին, ժառանգել էին խոսքի ազատություն, իսկ այսօր նույն ինքը՝ երբեմնի լրագրողը գործընկերների իրավունքները սահմանափակող օրենսդրական նախաձեռնությամբ է հանդես գալիս, որ կոռուպցիայի դեմ պայքարը թմբկահարելով իշխանության եկածներն այսօր մինչեւ գլուխները թաղված են կոռուպցիայի մեջ, իսկ պետական բյուջեն դարձրել են իրենց անձնական օգտագործման լափամանը:
Միթե ավելի արդար չէ Սիսակ Գաբրիելյանին եւ իշխանական խմբակին զրկել այն ամենից, ինչից իրենք զրկել են հազարավոր շարքային քաղաքացիների:
Անշուշտ, սիսակգաբրիելյանների համար գուցե հաճելի չէ ընկալել, որ այսօրվա դժոխային իրականության կերտողներն իրենք են, կամ գուցե իրենց թվում է, որ մարդիկ մոռացել են արդեն այդ մասին, իհարկե, այդպես չէ, իշխանության պատասխանատվության խնդիրն էլ միանշանակ ժամանակի հարց է:
Անի Սահակյան