Անբաոյականություն է...
Ռազմական դրության առաջին իսկ օրվանից իշխանությունը փակել է բոլորի բերանը, փոխարենը ազատություն է տվել սեփական տիկնանց, աղջիկներին, որոնք խոսում են անվերջ ու անդադար, որոնք կամ սպառնում են քաղաքական հակառակորդներին, հաթաթա տալիս, թե սպասեք ու կտեսնեք ձեր հալը պատերազմից հետո, կամ էլ զբաղված են նրանց բերանները փակելով: Բնականաբար հարձակվող տիկնանց գնդի հրամանատարը վարչապետ Փաշինյանի ընտանիքի անդամներն են՝ կինն ու ավագ դուստրը, գնդի հավատավոր զինվորներից է ԱԺ նախագահ Արարատ Միրզոյանի հայտնի տիկին՝ Գոհար Աբաջյանը:
Երկու օր է ֆեյսբուքահայությունը վրդովմունքի ալիք է բարձրացրել ավագանու խայտառակ որոշման առիթով, համաձայ որի մոտ 100 հազար դոլար հատկացվել է ավտոկայանատեղիի մուտքի վերանորոգման համար: Պատերազմական մեր օրերում, երբ համահայկական դրամահավաք է հայտարարված, թվում էր, թե բոլորիս վերջին կոպեկը պետք է ուղղվեր առաջնագիծ կամ ծախսվեր պատերազմի կարիքները հոգալու նպատակով, բայց տեսանք, որ մարդիկ պարապ են մնացել ու որոշել լցնել իրենց օրը: Եւ, ահա, Գոհար Աբաջանյանը հորդորում է վերջ տալ փողի շուրջ այս խոսակցություններին:<<Պետության ցանկացած մարմին, ցանկացած ճյուղ պետք է շարունակի աշխատել և կատարել սահմանված և պլանավորված գործառույթները:
Եթե կարիք լինի վերաուղղելու պլանավորված բյուջեն այլ տեղ, դա ևս կարվի ու արվում է ըստ նպատակահարմարության:
Եկեք վերջ տանք ամեն ծախսվող գումարի շուրջ Ֆեյսբուքում էմոցիոնալ ալիք բարձրացնելու ավանդույթին:
Պետությունը պետք է շարունակի աշխատել արտակարգ պայմաններում, բայց ապահովել բոլոր մարմինների արդյունավետ աշխատանքը:
Այնպես ինչպես ճանապարհաշինությունը չի դադարեցվում, չպետք ա դադարեցվի մայրաքաղաքի ենթակառուցվածքների զարգացման գործընթացը>>,- գրել է նա:
Իյա իրո՞ք: Իսկ կլինի ձեր ծտի ուղեղների արգասիքները չհանրայնացնեք: Երբ երկրիդ վարչապետը հայտարարում է, որ Արցախի լուծման բանակցային ճանապարհը փակ է, իսկ Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանն էլ հայտարարում է պատերազմական երկարաժամկետ գործողությունների մասին, ապա այդ հայտարարությունները ենթադրում են համապատասխան քայլեր թիկունքում, որոնցից առաջնայինը պետք է լինի դրամական միջոցների խիստ խնայողությունը, որը պետք է դրսևորվի պարգևավճարների չեղարկմամբ, ինչպես նաև բարձրաստիճան պաշտոնյաների աշխատավարձերի մեկ ու կեսից երկու անգամ կրճատմամբ: Իսկ նրանք, ովքեր կըմբոստանան այս որոշումներին, կարող են հրաժեշտ տալ իրենց պաշտոններին, քանի որ այս պայմաններում, իսկապես, երկին նվիրյալներ են պետք, ովքեր առանց աշխատավարձի էլ պատրաստ են ծառայություն մատուցել, ինչպես անում է զինվորն առաջնագծում: Ի վերջո, անբարոյական է, երբ հանուն հայրենիքի զինվորը զոհաբերում է իր կյանքը ռազմաճակատում, իսկ բախտի բերմամբ առանձնասենյակներում հայտնվածները չեն ցանկանա հրաժարվել որոշակի գումարներից:
Անի Սահակյան