Չհեռացող նախագահի ռիսկային քայլերը
«Պետք է հիասթափեցնեմ անընդհատ հեղափոխություն անելու կողմնակիցներին: Մենք չենք շտապելու: Քաղաքական ոլորտում համակարգային փոփոխություններ կատարելիս շտապողականությունը և անխոհեմությունը երբեք լավ ավարտի չեն հանգեցրել: Միևնույն ժամանակ, կհիասթափեցնեմ նաև նրանց, ովքեր գոհ են ստատուս քվոյից: Էական փոփոխությունները շարունակվելու են: Դրանք կլինեն աստիճանաբար, մտածված և փուլ առ փուլ, բայց կայուն ևհետևողականորեն իրականացված», ասել է Սերժ Սարգսյանը Սահմանադրության փոփոխությունների կենսագործման վերաբերյալ ելույթում` հստակ ուղենշելով ելույթի գլխավոր ուղերձը: Այլապես ինքնիշխան, ամուր պետության, ժողովրդավարական ազատությունների, արդարության, հավասար իրավունքների ու հավասար մրցակցային հնարավորությունների հաստատման, կոռուպցիայի ու հովանավորության բացառման մասին կենացային ձեւակերպումներն իրականություն դարձնելու համար ոչ թե ելույթի անհրաժեշտություն է զգացվում, այլ խոսքից գործի անցնելու վճռականություն:Ելույթի առանձքային ուղերձով Սարգսյանը նախանշում է, որ հեռացողից դառնում է մնացող եւ չի պատրաստվում «հեղափոխության» գնալ, կողմ է «էվոլուցիային»:Իսկ քաղաքական համակարգի էվոլուցիոն ընթացքը ներկայումս բռնել է այսպես կոչված երիտասարդացման ուղի: Այսինքն՝ ներկա իրողությունն ու Սերժ Սարգսյանի ելույթը ու ելույթում հանդարտություն պահելու կոչերն ինքնին հակասության մեջ են մտնում իրար հետ: Որքան էլ Սերժ Սարգսյանը նախատի-հեգնի, թե « ու՞մ է պետք այն պաշտոնյան, որն իր գործունեության մասին յուրաքանչյուր հրապարակումից իրեն կորցնում է և ամբողջ օրը զբաղված է այս կամ այն կայքից ու թերթից իրեն ապահովագրելով՝ այդ ճանապարհին օգտագործելով ցանկացած միջոց», այդուհանդերձ, գուցե նաեւ ելույթով ինքնաբերաբար մեծացնում է ներհամակարգային ռիսկերը: Որեւէ մեկը կասկածո՞ւմ է, որ իշխանության ճյուղերի միջեւ, որոնք այսօր փաստացի չորսն են՝ նախագահի, վարչապետի, երիտ ՀՀԿ-ականների ու հին գվարդիայի, խմորումներն անխուսափելի են լինելու:Տրամաբանական է, որ երբ Սերժ Սարգսյանը հայտարարում է կամ բավական թափանցիկ ձեւով ակնարկում, որ մտադիր է մնալ, ապա նրա դեմ որեւէ քայլ կամ նախաձեռնություն կատարելը դառնում է ռիսկային, հետեւաբար, պայքարն ընթանալու է իշխանության տարբեր թեւերի միջեւ: Նկատի ունենալով Սարգսյանի կադրային վերջին շարժը, հասկանալի է դառնում, որ քաղաքական համակարգի էվոլուցիան լուծում չի ստանում նաեւ <<բնականոն>> սերնդափոխությամբ. այսինքն՝ հեռանալու են մեծերը՝ ճանապարհ հարթելով եիտհանրապետականների համար, որովհետեւ այժմ խոցելի են նաեւ այդ թեւի կարկառուն ներկայացուցիչները, Արմեն Աշոտյանի օրինակը ասվածի վառ ապացույցն է: Թեեւ այս հարցում էլ մի շարք հարցականներ են առաջ գալիս, որովհետեւ իրականում, քաղաքական սերնդափոխությունն այսօր որքան էլ կենսական նշանակության խնդիր է, սակայն այնպես չէ, որ այն պետք է տեղի ունենա արհեստական միջամտությամբ, քաղաքական սերնդափոխության անվան տակ զուտ տարիքային տեղափոխություն, երբ «վերեւների» կողմից կատարյալ կառավարելի և իրենց կարծիքները կապկող երիտասարդները պետք է դառնան նույն ձախողակ քաղաքական գծի շարունակությունը: Չէ՞ որ քաղաքական սերնդափոխությունը նախ և առաջ գաղափարական փոփոխություն է ենթադրում, ու խոսքը քաղաքական գաղափարախոսությունների մասին չէ, քաղաքական մեխանիզմների, գործիքաշարերի փոփոխություն է ենթադրում։ Խնդիրն այն է, որ հիմա ավելի վտանգավոր զարգացում է նկատվում, երբ ասպարեզը տրվում է նույնիսկ ոչ երիտթեւին, այլ այսպես կոչված պրոգրեսիվ <<ջահելներին>>՝ ճիշտ է առաջադեմ կրթություն ստացած, պրոգրեսիվ, բայցեւ ակնհայտ ոչ ազգային մտածողությամբ նոր սերնդին, որը ռիսկեր է առաջացնում ոչ միայն իշխանության մնացյալ թեւերի համար, այլեւ նախեւառաջ երկրի, պետության: Սրա մասին է պետք է մտածել ու գոնե նախանշած էվոլուցիան տանել մի հունով, որտեղ գոնե կզուգահեռվեն պրոգրեսիվ, բայց նաեւ ազգային տեսակները: Անի Սահակյան