Մասսայական ընտրակաշառքի, առեւտրի երկիր Հայաստանս
Անցած տարի ապրիլյան այս օրերին մենք կորցրեցինք հող հայրեննի ավելի քան 800 հեկտարը, ճիշտ մեկ տարի անց, ապրիլի 2-ին տեղի ունեցած խորհրդարանական ընտրություններով Հայաստանը ևս մեծ կորուստ ունեցավ՝ ՀՀ քաղաքացին հերթական անգամ կորցրեց երկրում փոփոխություն կատարելու հույսը, ավելի ճիշտ իշխանությունը մեկ անգամ եւս քաղաքացուց խլեց կարեւորագույն ընտրության իրավունքը: Սա ոչ թե ընտրություն էր, այլ ձայների առևտուր և իշխանությունների կողմից կազմակերպված համակարգային կեղծարարություն: Ո՛չ ոստիկանության հայտարարած ընտրողների թիվը՝ 2 միլիոն 588 հազար, ո՛չ ԿԸՀ-ի հայտարարած՝ ընտրություններին մասնակցածների թիվը՝ 1 մլն 575 հազար, և ոչ էլ ՀՀԿ-ի ստացած 700 հազար քվեները որևէ աղերս չունեն իրականության հետ: Իսկ սա նշանակում է, որ ընտրությունների արդյունքները չեն արտացոլում մեր հասարակության իրական տրամադրությունները, չեն արտահայտում ժողովրդի շահերը: Անցած 25 տարվա ընթացքում Հայաստանում ընտրությունների միջոցով իշխանություն չի փոխվել երբևէ: Տեղի է ունեցել մեկ պալատական հեղաշրջում՝ 1998 թվականին, երբ գործող նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը հրաժարական տվեց ներիշխանական տարաձայնությունների պատճառով, <<հայտնի ուժերի>> ճնշման տակ, և նշանակվեցին արտահերթ ընտրություններ։ Այսինքն այդ գործընթացում ժողովրդի մասնակցությունն ու դերակատարությունը եւս բացակայում էին: Հերթական ընտրություններով էլ հնարավոր չեղավ իշխանություն փոխել, քանզի իշխանությունը տարիներ շարունակ զավթած մարդիկ ընտրակաշառքի ու վարչական լծակների միջոցով իրենց գործը տեսան: Վերջին տարիներին իշխանությունը, կարծես, խնդիր է դրել ամրապնդել ժողովրդի մեջ առկա այն մտայնությունը, որ Հայաստանում ընտրությունների ճանապարհով որևէ փոփոխության հասնել հնարավոր չէ, որ ընտրողի քվեն ուժ չունի, միեւնույն է՝ ում էլ ընտրել, կարողանալու են ԿԸՀ-ում իրենց ուզած տոկոսները խփել: Ապրիլի 2-ի ընտրությունները ցույց տվեցին, որ իշխանությունը լիակատար հաղթանակ է տարել իր հրեշավոր գաղափարի իրագործման հարցում: Ոչ թե ընտրողը վաճառեց իր քվեն,այլ նա հույսը կորցրել է , որ իր քվեն կարող է երկրում բան փոխել: Ավտորիտար ռեժիմներին բնորոշ սկզբունքները կարելի է ասել վերջնական հաստատում գտան նաեւ Հայաստանում: Մինչդեռ կարելի է եւ պետք է թույլ տալ քաղաքացուն իրացնել ընտրելու իր իրավունքը, եթե նույնիսկ այդ ընտրությունում ժողովուրդը կսխալվի, միեւնույն է հաջորդներին նա կուղղի իր սխալը՝ գիտակցելով, որ հենց իր քվեից է կախված փոփոխության հնարավորությունը: Այլապես,եթե ժողովրդին զրկում ես ընտրելու, փոփոխության հնարավորությունից, նա չիրացված իրավունքը հարմար առիթների դեպքում օգտագործելու է ընդվզման ճանապարհով: Անի Սահակյան