Ահազանգ՝ Շարմազանովի, Աշոտյանի եւ այլոց ընդդիմադիր դառնալու մասին
Պաշտպանության նախկին նախարար Սեյրան Օհանյանի վերջին ահազանգը Հայաստանի քաղաքական տրագիկոմեդիայի շեդեւեվրներից է: Թվում էր ու նորմալ երկրում պետք է լիներ այդպես, որ ապրիլյան պատերազմից հետո այդ մարդը պետք է բոլորովին այլ տեղում լիներ՝ զուրկ անգամ ընտրելու, ուր մնաց՝ առաջադրվելու իրավունքից, բայց նա հավակնում է դառնալ ընդդիմության առաջնորդը ու ահազանգում է «ՀՀ-ում ազգային անվտանգության վտանգավոր ցուցանիշը հատած աղքատության մակարդակի» մասին։ Սեյրան Օհանյանը իր ֆեյսբուքյան պատին օրերս արված հերթական գրառումով դարձել է զվարճանքի թեմա: Նա տեսաուղերձով է հանդես եկել, որով գնահատում է ներկայիս իրավիճակը՝ բացասական գնահատականով, փորձում որոշակի բացատրություն տալ այդ վիճակի հանդեպ իր ներկայիս վերաբերմունքի եւ իշխանական գործունեության ժամանակաշրջանի կապակցությամբ:Ի տարբերություն նախորդ գրառումների, պաշտպանության նախկիննախարարը բավական սրում է հռետորաբանությունը թերեւս նախընտրական քարոզարշավի մոտենալուն զուգահեռ նա էլ ավելի կսրի հռետորաբանությունը ու չի բացառվում Ազատության հրապարակի հարթակ բարձրանա: Սակայն մի բան է հայտարարելը, մեկ այլ բան դրան հավատալը: Անշուշտ Օհանյանի գրառման բովանդակությունը լիովին համարժեք է Հայաստանում ստեղծված վիճակին, կառավարման անարդյունավետությանը, Հայաստանի ներքին տնտեսական, քաղաքական, արտաքին մարտահրավերներին, բանակի դերին, խնդիրներին եւ այլն: Բայց անհամարժեքության խնդիր է առաջ գալիս, քանզի այդ մասին հնչում է Սեյրան Օհանյանի շուրթերից: <<Պատասխանատվություն կրելով ինձ վստահված ոլորտի, բանակի խնդիրների, մեր զինծառայողների համար՝ ես ի պաշտոնե իրավասու չէի և չէի կարող միջամտել պետության մյուս կառույցների գործունեությանը>>,- թեպետ փորձ է անում արդարանալ Սեյրան Օհանյանը, բայց այստեղ առաջ է գալիս հաջորդ հարցը,որ իրավասության բացակայության ու անվտանգությանը սպառնացող վտանգները գնահատող պաշտոնյան առնվազն պետք էր հրաժարական տալ: Պետք էր այդ հրաժարականը որպես իրական ահազանգ այն ամենի, որն այսօր է հնչում պաշտոնաթող նախարարի շուրթերից.<<Այսօր երկրում ստեղծվել է այնպիսի իրավիճակ, երբ բանակը դարձել է երկրի թերևս միակ հենարանը, միակ հավասարակշիռ, վստահելի ուժը, իսկ այն ամուր թիկունքի կարիք ունի։Թուլացած տնտեսությունը, ահագնացող արտագաղթը, ժողովրդի հուսալքությունը, իշխանության հանդեպ աճող հասարակական անվստահությունը չեն կարող բանակին թիկունք ապահովել։Աղքատության մակարդակն արդեն հատել է ազգային անվտանգության համար վտանգավոր ցուցանիշը։ Ոչ մի մտածող ու սրտացավ մարդ չի կարող չանհանգստանալ այս պատկերով>>. այս ամենը հասկանում ու գնահատում է մի մարդ, որը կիպկպել է իր աթոռին ու երբեւէ որեւէ անգամ չի էլ ակնարկել այս մասին: Հիմա ասես Լուսնից է իջել ու նոր է տեսնում, թե ինչ է կատարվում երկիր մոլորակում, մասնավորաբար, Հայաստանում: Այսպես թե շարունակվի, եւ ուրեմն պետք սպասել, որ իշխանություններին քննադատելու , երկրի ծանրագույն վիճակի մասին խոսելու համար հարթակ բարձրացող Շարմազանովներին ու Աշոտյաններին, եւ ինչու չէ, նաեւ Սերժ Սարգսյանին, ով կարող է , ասենք, բողոքել, որ իշխանության բազմաշերտությունը թույլ չի տալիս, որ ինքը լավ աշխատի, ամեն մի շերտն իր շահերի հետեւից է գնում, արդյունքում, երկիրը մնում է այս վիճակում: Անի Սահակյան