Ալե՛քս, հո՛ւպ տուր, Հայաստանի պարտքերը «կո՛ւլ» տուր
2017 թվականի կառավարության անդրանիկ նիստին վարչապետ Կարեն Կարապետյանը հոգնած ու սպառվածի տեսք ուներ: Նիստն ընդամենը 20 րոպե է տևել: Կարեն Կարապետյանն իր խոսքում առավելապես կենտրոնացել է դպրոցների շենքային պայմանների բարեկարգման վրա, չնայած որ տարին նոր է սկսվում, և ենթադրվում էր, որ կառավարությունում պետք է տնտեսական ոլորտի գործնական խոսակցություններ ծավալվեն: Կառավարության անհրապույր նիստից հետո Կարեն Կարապետյանի դրայվը փոքրիշատե տեղն է եկել, և նա մասնակցել է Ռազմավարական նախաձեռնությունների կենտրոնի պաշտոնական բացման արարողությանը: Կարեն Կարապետյանը բացման խոսքում նշել է, որ նորաստեղծ կենտրոնը պետք է ուղենշի մեր տնտեսության զարգացման երկարաժամկետ ռազմավարությունը և կդառնա այն հարթակը, որտեղ կարող են մասնավորի մասնակցությամբ խոսել բարեփոխումների, ռազմավարությունների մասին, ֆիքսվել տնտեսության զարգացման ծրագրերը, ձևավորվել երկրի զարգացման գրադիենտը: Նորաբաց կենտրոնին մաղթելով բարի երթ և ամբիցիոզ ծրագրեր՝ Կարեն Կարապետյանն ասել է, որ կենտրոնի ղեկավարը լինելու է իր խորհրդական Ալեքսանդր Խաչատուրյանը. «Ես շատ մեծ հույսեր եմ կապում այս թիմի հետ,- ասել է վարչապետը և, շրջվելով դեպի տնօրենը, հորդորելով հավելել ,- Ալե՛քս, հո՛ւպ տուր»: Թե ինչ արդյունքներ կունենա այս նոր թիմը, իհարկե ժամանակը ցույց կտա, բայց այն, որ բավականին սակավաթիվ այս խմբից / կենտրոնում այս պահին 6 հոգի են աշխատում, մինչև հունվարի վերջ նրանց թիվը 15-ի կհասնի/ տնտեսության զարգացման «գրադիենտ» են ակնկալում, ոչ միայն չափազանց ամբիցիոզ, այլ նույնիսկ վտանգավոր նպատակ է: Գիտական տերմինաբանությամբ՝ «գրադիենտ» նշանակում է ամենաարագ փոփոխության (աճի) ուղղությունը ցույց տվող վեկտոր: Ասել կուզի՝ այս երիտասարդներից Կարեն Կարապետյանն ակնկակում է աշխարհ շուռ տվող այն ծրագիրը, որի մասին նա խոսել է նաև ՏՏ ոլորտի ներկայացուցիչների հետ հանդիպման ժամանակ: Կյանքը ցույց է տվել, որ այս կարգի ամպագոռգոռ ձևակերպումներով գաղափարները, որպես կանոն, ավարտվում են մեծագույն տապալումով: Հիշո՞ւմ եք՝ ժամանակին Տիգրան Սարգսյանն էլ Հայկական աշխարհի մասին էր խոսում, ուզում էր արտերկրում համահայկական բանկ ստեղծել, որտեղ հայազգի փողատերերը հաշիվներ կունենային, և այդ կերպ կհամախբվեր հայկական կապիտալը: Թե ինչ եղավ հետո այդ գաղափարների հետ, բոլորս տեսանք: Սակայն Հայաստանը այլևս ուժ չունի երկնքից ընկած աշխարհացունց ու աննախադեպ, կախարդական փայտիկով ստեղծվող ինչ-որ աներևակայելի նոր ծրագրերի սպասելու: Իրականությունն այն է, որ մենք այսօր փաստորեն կարծես թե մի կողմ ենք դրել նախկինում մշակված բոլոր հին ու նոր ծրագրերը և առաջնորդվում ենք այն թեզով, որ չունենք զարգացման տեսլական, փոխարենը ունենք բազմաթիվ խնդիրներ՝ 30 տոկոս աղքատ հասարակություն, 6 մլրդ դոլար արտաքին պարտք, չզարգացող կոմունիկացիաներ և մեռնող տնտեսություն: Եվ նման պայմաններում կառավարության ղեկավարը, կոնկրետ ծրագրային լուծումներ ներկայացնելու փոխարեն, ասում է՝ Ալե՛քս, հո՛ւպ տուր: Հետաքրքիր է՝ Ալեքսը, որ լավ հուպ տա, կկարողանա գոնե Հայաստանի արտաքին պարտքն ու աղքատությունը կուլ տալ: Մեկ էլ գոնե կիսով չափ կոռուպցիան ու կաշառակերությունը կուլ տա: Թերևս այդ դեպքում ներդնողներն էլ ավելի վստահ կգան Հայաստան: Ամեն դեպքում, տխուր ու կրկնվող պատմություն կստացվի, եթե հանկարծ վարչապետի խորհրդական Ալեքսին չհաջողվի Հայաստանի արագ աճի վեկտորը, ներողություն հետամնացությանս համար, «գրադիենտը» հայտնաբերել: Դավիթ Մանուկյան