Հովիկ Աբրահամյանը հնարավորինի ու անհնարինի արանքում
Հովիկ Աբրահամյանը, սեպտեմբերի 8-ին հայտարարելով վարչապետի պաշտոնից իր հրաժարականի մասին, ունեցել է հրաժեշտի ելույթ, նա բավական անկեղծ ու օբյեկտիվ է գտնվել իր պաշտոնավարման երկու տարիներն ու որդեգրած սկզբունքներն ամփոփ ներկայացնելիս. «Իմ կողմից ղեկավարվող կառավարությունը բաց է եղել ցանկացած երկխոսության, առողջ գաղափարի քննարկման համար: Մենք մեծ ջանքեր ենք գործադրել հասարակության բոլոր հատվածների հետ երկխոսություն ձևավորելու համար: Գիտնական, թե հողի աշխատավոր, արվեստաբան, թե առևտրական, դաշնակից, թե ընդդիմադիր, շինարար, թե կառուցապատման խարդախություններից տուժած քաղաքացի, ես հանդիպել եմ բոլորի հետ՝ անկեղծորեն ներկայացրել առկա սահմանափակումները և տվել կոնկրետ խնդիրների իրատեսական լուծումներ»,- հրաժեշտից առաջ ասել է Հայաստանի 13-րդ վարչապետը, ով հիրավի Հայաստանում այն եզակի բարձրաստիճան պաշտոնյաներից է, որն աչքի է ընկել ժողովրդական իր տեսակով, մինչեւ անգամ անհնարին թվացող խնդիրները մարդկային ու ընկերական դաշտ տեղափոխելու եւ այդ տիրույթում լուծում տալու բացառիկ շնորհով։ Նրա նախորդի՝ Տիգրան Սարգսյանի պաշտոնավարման ժամանակաշրջանում Կառավարության շենքը գրեթե բոլոր ժամանակներում գրոհման էր ենթարկվում, կամ պաշարվում տարբեր խմբերի ցուցարարների կողմից՝ Նաիրիտ գործարանի աշխատակիցներ, կենսաթոշակայինի դեմ ընդվզող երիտասարդություն, դժգոհ առեւտրականներ, գյուղացիներ։ Իհարկե, այդ հարցում ոչ իշխանական ուժերի դերակատարումն էլ կար, որոնց ինտենսիվ պայքարի արդյունքում, ի վերջո, հրաժարական տվեց Տիգրան Սարգսյանը, բայց փաստը մնում է փաստ, որ Հովիկ Աբրահամյանի ժամանակ խնդիրները թեկուզ մասնակի լուծում ստացան, վճարեցին նաիրիտցիների որոշ մասի աշխատավարձերը, կենսաթոշակայինը պարտադիր համարվեց միայն պետապարատի աշխատակիցերի համար եւ այլ։ Ընդ որում Հովիկ Աբրահամյանն իրեն բնորոշ անմիջականությամբ անձամբ էր իջնում ու լսում ցուցարարներին։ Բայց որքան էլ զարմանալի է, նա ոչ պաշտոնավարման ընթացքում եւ ոչ էլ հեռանալիս բառ անգամ չխոսեց նախորդի թողած ժառանգության մասին, որն ըստ էության անմխիթար էր, պարզապես թեթեւ, բայց հասկանալի ակնարկ արեց. «Իսկ աշխատանքներ իրապես կատարված են: Երբևէ չեմ խոսել և չեմ խոսելու իմ կողմից վարչապետի պաշտոնը ստանձնելու պահին առկա իրավիճակի մասին: Դա իմ աշխատելաոճը չէ: Սակայն բաց ճակատով խոսելու եմ կառավարության մեր համատեղ աշխատանքով ձեռք բերած արդյունքների մասին: Էական թափ են ստացել գյուղատնտեսության կենսատու ոռոգման համակարգերի աշխատանքները, նախաձեռնվել և իրականացվում են կառավարության գերակայություն հանդիսացող ջրամբարաշինության աշխատանքները: Կառավարության ծրագրով կանխորոշված բոլոր չորս ջրամբարներն ունեն հստակ ֆինանսավորման աղբյուրներ և գտնվում են իրականացման տարբեր փուլերում՝ տեխնիկական հիմնավորումից մինչև շինարարություն»: Երկար թվարկել է Հովիկ Աբրահամյանը՝ հասկացնելով, որ ինքն ավերակներ է ժառանգել, պարզապես լռել է նկատի ունենալով թիմի շահերի նպատակահարմարությունն ու կոռեկտությունը։ Եւ այստեղ իսկապես հերոսություն է նման ժառանգության պարագայում 3 տոկոս տնտեսական աճի ապահովումը, որը արձանագրվել է նրա ժամանակներում։ «Չնայած 2015 թ. արձանագրված էական արտաքին տնտեսական շոկին՝ տնտեսությունը գրանցեց տարածաշրջանում տիրապետող բացասական միտումներին հակադրվող 3 տոկոս տնտեսական աճ»: Ինչպես նաեւ չի կարելի չհամաձայնել այլ ընդգծումների հետ, աշխատանքներ, որոնք գոնե տեղից շարժվել են Հովիկ Աբրահամյանի պաշտոնավարման ընթացքում։ Օրինակ նա հիշեցնում է, որ իր կառավարության ժամանակ է վերականգնվել և էապես արագացել Իրանի և Վրաստանի հետ տարածաշրջանային ինտեգրացիան խորացնող, արտահանման մեծ ներուժ ապահովող բոլոր ենթակառուցվածքային ծրագրերը: «Անդամակցությունը Եվրասիական տնտեսական միությանը հնարավորություն է տվել մեր գործարարներին նվազեցնել արտաքին առևտրի գործնական ծախսերը և մեղմել 2015 թ. տարածաշրջանային տնտեսական շոկերը: Մեծածավալ աշխատանք է կատարվել Երևանում որոշ կառուցապատողների ձախողման արդյունքում երկարատև ժամանակ կեցավայր չունեցող քաղաքացիների իրավունքների վերականգնման և աջակցության համար, նրանց խնդիրների լուծման արդյունքում կենսունակ է դարձել վաղուց քննարկվող «Հին Երևան» ծրագիրը, որը կմեկնարկի շուտով: Մետաղի գների աննախադեպ անկման պայմաններում կառավարության գործուն աջակցությամբ էապես աճել է հանքարդյունաբերության թողարկումը, սկսել է աշխատել բազմաթիվ աշխատատեղեր ապահովող Ամուլսարի հանքավայրը»: Իհարկե, բացթողումներ ու ձախողումներ ունեցել է նաեւ Հովիկ Աբրահամյանը, բայց խոշոր հաշվով՝ նրա սկզբունքային բացթողումը քաղաքական դաշտի՝ իրեն ոչ նպատակահարման վերաձեւմանն առանցքանին մասնակցությունն էր, որովհետեւ Ծառուկյանի՝ քաղաքական դաշտում գոյությունը եւ ոչ իշխանականների գործոնն իրեն քաղաքական դաշտում մեծ մանեւրի հնարավորություն էին ընձեռում, ինչն այժմ չեզոքացված է։ Իշխանությունն այդ վտանգը վերացնելուց հետո անցավ նաեւ Հովիկ Աբրահամյանին։ Նրան հասցեագրված քննադատություններ կային նաեւ նրա մերձավոր շրջապատի տարբեր ոլորտներում աշխատանքի տեղավորելու, պաշտոններ զբաղեցնելու համար։ Իհարկե, Արգամիչը սովորություն ունի մարդկանց չմերժել եւ բոլորին մի գործ տալ, սակայն վարչապետի պաշտոնն այն տեղն էր, որ հարկավոր էր թացը չորից զատել։ Եւ վերջապես, տարբեր ձախողումներ նրան վերագրելուց առաջ պետք է հասկանալ՝ արդյոք նրա ձեռքերը կարող էին ազատ լինել, կար նախագահի թիմ, մենաշնորհներ եւ արդյոք դրա դեմ գործելու լիազորություն տրվել էր նրան, իսկ մեր խեղճուկրակ տնտեսության մեջ , երբ արդեն առնել-ծախելու օբյեկտ չկա, այս երեւույթները վայրկյանների ընթացքում են քայքայում այն։ Այնպես որ, ակամայից վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը հայտնվել է հնարավորինի ու անհնարինի արանքում: Անի Սահակյան