Ծառուկյանը կորոշի
Հասարակական-քաղաքական շրջանակների ակտիվ քննակումների օրակարգային հարց է դառնում Գագիկ Ծառուկյանի վերադարձի թեման: Փետրվարյան իրադարձություններից ամիսներ անց ԲՀԿ նախկին ղեկավար Գագիկ Ծառուկյանի հրապարակային ակտիվ կյանք վերադարձին զուգահեռ ԲՀԿ-ականներն իրենց հարցազրույցներում եւ առհասարակ շփումներում չեն թաքցնում, որ Ծառուկյանի վերադարձի հասարակական պահանջ կա։ Կա արդյոք նման նախադրյալներ ու պահանջ, ցույց կտա ժամանակը, որը կհստակեցնի Ծառուկյանի վերադարձի հարցը: Սակայն անհերքելի է այն իրողությունը, որ այսօր Հայաստանի քաղաքական դաշտը ռմբակոծված մի տարածք է հիշեցնում՝ ամայություն և ավերակներ, որի գլխին վերակառուցման հրամայական է կախված: Իշխանություններին թվում էր, թե դաշտի առանցքը փետրվարին ասպատակելուց ու Գագիկ Ծառուկյանին քաղաքական արենայից դուրս մղելուց հետո կարող են հանգիստ շունչ քաշել՝ իսպառ չեզոքացնելով վտանգները,որոնք մեծ հաշվով կառավարելի էին, սակայն ապարդյուն: Ինչ խոսք, քաղաքական դաշտը որպես այդպիսին ռմբակոծումից հետո դարձավ անատամ, հիմնահատակ քանդվեց: Համենայնդեպս,առաջատարի հավակնություններ ունեցող ուժերն, ըստ էության, ամբողջովին հայտնվեցին նոր խաղում, որտեղ կանոնները թելադրում է բացառապես իշխանությունը, բոլորն անխտիր եւ նույնիսկ նրանք, որոնք մինչեւ ռմբակոծությունն իրենք էին պատերազմ սանձազերծել իշխանություններին՝ սկսած սահմանադրական փոփոխությունների համար, խելոք անցան նախագահականով ու Սերժ Սագսյանի հետ ջերմագին ձեռքսեղմումով կայացրեցին հնազանդության ակտը: Ասել է թե, Ծառուկյանի հեռացումից հետո բացվեցին վարագույրները եւ ի ցույց դրվեց ամոթալի այն տեսարանը, որ կար քաղաքական դաշտում, ու եթե այդ ուժերն ամոթ ունենային, պետք է իրենք էլ հեռանային Ծառուկյանի հետեւից, որովհետեւ մնալու որեւէ ռեսուրս չունեին: Փետրվարից հետո արդեն մի քանի ամիս է Հայաստանը փաստացի զրկվել է ընդդիմադիր դաշտից: Նույնիսկ Սասնա ծռերի ապստամբության օրերին, երբ թվում էր իրավիճակը դուրս է եկել վերահսկողության սահմաննեից, որովհետեւ իշխանության դեմ աննախադեպ ընդվզումը փողոց էր դուրս բերել հազարավոր քաղաքացիների, երբ ժողովուրդը փնտրում էր քաղաքական առաջնորդների, հատուկենտ բացառությամբ, ընդդիմադիր կոչվողները մնացին իրենց ապահով թաքստոցներում՝ զերծ մնալով իրավիճակը առավել սրելու ռիսկերից: Բայց մինչեւ վերջին դեպքերին հասնելը քաղաքական դաշտում հետփետրվարյան իրավիճակը հետաքրքրական արտացոլում ունեցավ հանրային տրամադրությունների վրա, որտեղ առավելապես դոմինանտ են հիասթափությունն ու հուսալքությունը : Մարդիկ հույսեր էին կապում ինչ-որ ուժերի հետ, այլ հարց է, թե ինչքանով էին այդ հույսերն արդարացված, հիմնավոր, բայց այդ հույսերը հերթական անգամ հօդս ցնդեցին: Շատերը մտածում էին, որ եթե Գագիկ Ծառուկյանի նման հզոր, մեծ ունեցվածքի ու կարողության տեր մեկը չկարողացավ իշխանությանն ինչ-որ բան անել, ապա որևէ այլ հույս ունենալն իզուր է: Իշխանություններին թվում էր, թե այսպիսի տրամադրությունները լիուլի ձեռնտու էին , որ հասարակությունը հուսալքության մեջ այլեւս քայլեր չի ձեռնարկելու իրավիճակի փոփոխության հարցում,դրա համար թվում էր՝ բոլոր նախադրյալներն էլ կային, ոչ առաջին եւ ոչ էլ երկրորդ նախագահների թիմերն այս ընթացքում պատասխանատվություն չստանձնեցին իշխանության դեմ պայքար սկսելու, որովհետեւ ըստ էության հաշվարկել էին, որ այդքան ռեսուրս չունեն, սակայն այդ ապատիան պայթեց Սասնա ծռերի կողմից: Սա մի կողմից խառնեց իշխանությունների հաշվարկները առ այն,որ մինչեւ անգամ թվացյալ հանդարտության պայմաններում անսպասելի հարվածներից խուսափել հնարավոր չի լինելու ու հարկավոր է կառավարելի մի ուժ, որը ազդեցություն կունենա դժգոհ զանգվածների վրա, անհերքելի է նաեւ այն իրողությունը, որ Ծառուկյանի դեռ ունի ռեսուրս որոշակի էլեկտորատի տնօրինելու: Անշուշտ, վերադարձի դեպքում նա այլեւս չի ունենալու այն հեղինակությունը, ինչն ունեցել է մինչեւ հեռացումը, սակայն կարելի է կազմակերպել այնպես, որ խնդրանքների ու վերադարձի կոչերի շքերթով նա կրկին զբաղեցնի իր նախկին դիրքը: Իսկ թե որ կուսակցության հետ, կրկին որոշողը լինելու է Ծառուկյանը, մենք արդեն գրել էինք, որ երկու տարբերակ է քննարկվում՝ կրկին ԲՀԿ-ով, կամ <<Համախմբումով>>: Միայն թե այս ամենի նկատմամբ հանրային հետաքրքրություն դժվար թե առաջանա, ժողովուրդն արդեն հոգնել ու հիասթափվել է քաղաքական բոլոր խարդավանքներից: Անի Սսահակյան