Պարտադրված փակուղի` Ղարաբաղի հարցում
Կոչ են անում Օբամային` մերժել Մադրիդյան սկզբունքները ԱՄՆ Հայ դատի հանձնախումբը դիմել է ԱՄՆ-ի նախագահ Բարաք Օբամային ու փոխնախագահ Ջոզեֆ Բայդենին՝ վերջիններիս կոչ անելով ընդդիմանալ արցախյան հիմնախնդրի կարգավորման վերաբերյալ ցանկացած փաստաթղթի, որը դեմ է լինելու ամերիկյան համոզմունքներին և ինքնորոշման իրավունքին: Սպիտակ տուն ուղարկված նամակում, մասնավորապես, նշվում է. «Կոչ ենք անում ընդդիմանալ ցանկացած փաստաթղթի, որը կստիպի քրիստոնյա ազգաբնակչությանն ապրել Ադրբեջանի բռնատիրական վարչակարգի տիրապետության տակ: Չնայած Ադրբեջանի՝ տասնամյակներ տևած ագրեսիային, շարունակում է նվիրված մնալ ժողովրդավարության ամրապնդման սկզբունքին, զարգացնում է տնտեսությունը և համագործակցում է տարածաշրջանային ուժերի, ԵԱՀԿ-ի հետ տարածաշրջանում տևական խաղաղության հասնելու համար: Առաջին անգամ 2007թ. բանակցային սեղանին դրված «Մադրիդյան սկզբունքները», որոնք մինչև վերջերս գաղտնի էին պահվում, առաջարկում է Ադրբեջանի տիրապետության տակ վերադարձնել 7 շրջան Արցախին կարգավիճակ տալու մի անորոշ խոստման դիմաց, ինչն ավելի է նպաստելու տարածաշրջանային անկայունությանն ու հակամարտության շարունակականությանը: Իր բնույթով Արցախը շատ նման է աﬔրիկյան պատմության, որը ներկայացնում է ազատ ժողովրդի հաղթանակն ընդդեմ օտարերկրյա տիրապետության: Ժողովրդավարական, քրիստոնեական մեծամասնությունը, որը հանդես է գալիս ընդդեմ անհանդուրժողականության, արժանի է ստանալ մեր աջակցությունը»: Միաժամանակ, ԱՄՆ-ի Հայ դատի հանձնախումբը հայտարարել է, որ ընդլայնում է ԱՄՆ հայկական համայնքի ջանքերն ընդդեմ Մադրիդյան սկզբունքների և ամերիկյան վարչակազմին հորդորում է ավելի հավասարակշռված մոտեցում ցուցաբերել արցախյան հիմնախնդրի կարգավորման և վերջնական խաղաղություն ապահովելու հարցում: Ինչ էին ենթադրում Մադրիդյան սկզբունքները Հիշեցնենք, որ Մադրիդյան սկզբունքներ կոչված փաստաթուղթը, որը հակամարտության կողմերին է ներկայացվել 2007թ. նոյեմբերի 29-ին Մադրիդում` ԵԱՀԿ ԱԳ նախարարների հավաքում, դեռ տարիներ առաջ հրապարակվեց հայաստանյան մամուլում: Այսպես, 2007թ. Մադրիդում ներկայացված ԼՂ հակամարտության խաղաղ կարգավորման հիմնարար սկզբունքները հետևյալն են` 1) ԼՂ վերջնական կարգավիճակը կորոշվի պլեբիսցիտի միջոցով, որը ենթադրում է ԼՂ բնակչության կամքի ազատ և արդար (genuine) արտահայտում: Պլեբիսցիտի ժամկետներն ու մանրամասները (modality) կողմերը կհամաձայնեցնեն ապագա բանակցություններում: ԼՂ բնակչություն` հասկացվում է որպես 1988թ. ազգային համամասնությունով ԼՂԻՄ-ում ապրող բոլոր ազգերի բնակչություն: Պլեբիսցիտի ընթացքում հարցի ձևակերպման սահմանափակում չի լինելու: 2) Միջանկյալ ժամկետի ընթացքում, մինչև ԼՂ վերջնական իրավական կարգավիճակի որոշումը, վերջինիս բնակիչները կունենան որոշակի իրավունքներ և առավելություններ, որոնք կորոշակիացվեն Խաղաղության Համաձայնագրում ներքոշարադրյալ սկզբունքների համաձայն. – ԼՂ բնակիչները պետք է ունենան ժողովրդավարական հասարակության մեջ սոցիալական և տնտեսական կենսագործունեությունը և անվտանգությունը պաշտպանելու և վերահսկելու իրավունք` համաձայն միջազգային իրավունքի: – ԼՂ բնակչությունը իրավունք է ունենալու ընտրելու պաշտոնյաներ` միջանկյալ շրջանում կառավարելու համար: Այդ պաշտոնյաները կիրականացնեն օրենսդիր և գործադիր իշխանություն, ինչպես նաև կհիմնեն դատարաններ: Այդ պաշտոնյաները նաև իրավունք կունենան կազմակերպել ընտրություններ Խաղաղության Համաձայնագրով նախատեսված շրջաններում: – ԼՂ միջանկյալ իշխանությունները կունենան դիտորդի կարգավիճակ ԵԱՀԿ այն նստաշրջաններում, որոնցում քննարկվում են անմիջականորեն ԼՂ-ին վերաբերող հարցեր: Նրանք կարող են անդամակցել միջազգային այն կազմակերպություններին, որոնցում միջազգայնորեն ճանաչված լինելու կարգավիճակը պարտադիր չէ: – ԼՂ-ն կարող է ստանալ արտասահմանյան երկրների և միջազգային կազմակերպությունների ֆինանսական օժանդակություն: 3) Հայկական ուժերը դուրս են գալիս նախկին ԼՂԻՄ հարակից բոլոր տարածքներից: – Հայկական ուժերը դուրս են բերվում Քելբաջարի շրջանից: Սահմանափակ զորամիավորում տեղակայվելու է այն տարածքում, որը որոշելու է Միջազգային Անցումային Հանձնաժողովը` մինչև Խաղաղության Համաձայնագրի ստորագրումը: – Քելբաջարի շրջանի վերահսկողությունը իրականացնելու է Միջազգային Անցումային Հանձնաժողովը, որը ներառելու է Հայաստանի և Ադրբեջանի ներկայացուցիչներ: Հանձնաժողովը իրականացնելու է Քելբաջարի շրջանի միջազգային մշտադիտարկում: Քելբաջարի բնակչության դուրս գալը շրջանից խրախուսվելու է: – Ադրբեջանական տեղահանված անձինք վերադառնալու են Քելբաջարի շրջան Խաղաղության Համաձայնագրի ստորագրումից հետո: 4) Համաձայնեցված լայնքի միջանցքը պետք է կապի Հայաստանն ու Ղարաբաղը: Մինչև ԼՂ վերջնական կարգավիճակի որոշումը այդ միջանցքը պահպանելու է այն կարգավիճակը, որը առկա էր փաստաթղթի ստորագրման պահին: ԼՂ վերջնական իրավական կարգավիճակի որոշումից հետո միջանցքի կարգավիճակը կկարգավորվի` հաշվի առնելով ԼՂ վերջնական կարգավիճակը: 5) Խաղաղության Համաձայնագրի դրույթների հիման վրա, բոլոր ներքին տեղահանված անձինք և փախստականները ունեն կամավոր հիմքերով վերադարձի իրավունք այն պահից, երբ ՄԱԿ-ի Փախստականների հարցով հանձնակատարը հայտարարի, որ նախկին բնակավայրերի անվտանգությունը ապահովված է: Իրենց բնակավայրեր վերադարձած բոլոր անձինք առանց խտրականության օգտվելու են մարդու իրավունքներից և հիմնարար ազատություններից: Նրանց համակեցությանը պետք է նպաստեն բոլոր կողմերը` նպատակ ունենալով մեղմել լարվածությունը, ինչպես նաև կարգավորել հայերի և ադրբեջանցիների տնտեսական, քաղաքական և սոցիալական վիճակը: 6) Դուրս բերված շրջանների ապառազմականացումն ու անվտանգությունը դիտարկելու նպատակով Միջազգային խաղաղապահ գործողություն է իրականացվելու մինչև Խաղաղության Համաձայնագրի ուժի մեջ մտնելը: Խաղաղապահ միավորները կազմված են լինելու զորքերից: Խաղաղապահ գործունեության համար զորքերի տրամադրումը իրագործվելու է կամավոր հիմքերի վրա: Յուրաքանչյուր կողմը ունի վետոյի իրավունք մյուս կողմի ընտրության վրա: Փաստի առաջ` տասը տարի անց 2007 թվականից գրեթե 10 տարի է անցել, ինչպես ասում են, շատ ջրեր են հոսել: Ի՞նչ ապացուցեց Իլհամ Ալիևն այս տարիների ընթացքում... Ողջ աշխարհի աչքի առաջ այդ երկրում պետական մակարդակով հայատյացության քաղաքականություն վարվեց, ձերբակալվեցին բոլոր այն մարդիկ, ովքեր տասը տարուց ավելի հայերի հետ շփումներ ունեին` միջազգային սեմինարների, համաժողովների ընթացքում: Գուրգեն Մարգարյանին սպանած Ռամիլ Սաֆարովը պետական մակարդակով հերոսացվեց: Ինչ վերաբերվում է ղարաբաղյան բանակցային գործընթացին, ապա Ալիևը տարիների ընթացքում ցույց տվեց, որ ամեն ինչ անում է, որպեսզի բանակցային գործընթացը տապալվի: Նա բաց հայտարարում է` «Ադրբեջանը ոչինչ չի զիջելու», «յոթ շրջանները պետք է վերադարձնեն», «Ղարաբաղը անկախ չի կարող լինել», «հայկական երկու պետություն չի կարող լինել»: Ի՞նչ է արել հայկական կողմն այս ընթացքում, երբ ակնհայտ էր, որ Ալիևը զինվում է մինչև ատամները` երկրի ռազմական բյուջեն անընդհատ ավելացնելով: Ոչինչ: Կարծես, հայկական կողմի միակ հույսն այն էր, որ Ալիևը, միևնույն է, չի համաձայնվի կարգավորման որևէ տարբերակի, ինքը կմերժի նաև մադրիդյան սկզբունքները, կարգավորման պրոցեսը շարունակաբար կձգվի, համանախագահները նոր առաջարկներ կներկայացնեն: Ալիևը, հավանաբար, մերժում է նաև մադրիդյան սկզբունքները: Սակայն ապրիլյան քառօրյա պատերազմով պարզ դարձավ, որ Ալիևը Ղարաբաղի խնդրի այլ լուծում է նախընտրում` ռազմական բալանսի հավասարակշռության խախտմամբ` պատերազմի շանտաժով`ճնշումների գործադրումը հայկական կողմի նկատմամբ: Ընդ որում, հայկական կողմի նկատմամբ ճնշումները իրագործվում են Ռուսաստանի ակտիվ դերակատարությամբ: Մինչդեռ հայկական կողմն այս ընթացքում, նույնիսկ Արցախի միջազգային ճանաչման ուղղությամբ որևէ հետևողական աշխատանք չի տարել: Մադրիդյան սկզբունքները, կարծես, իրենց «դարն» ապրել են: Հայկական կողմը պետք է կողմնորոշվի` առաջիկայում ինչ դիրքերից է հանդես գալու` թե հնարավոր պատերազմի, թե բանակցային գործընթացում: Որևէ զիջում ալիևյան ռեժիմին կնշանակի նոր պահանջների ներկայացում Բաքվի կողմից: Ինչ-որ բան պետք է փոխվի, հայկական կողմին նոր ռազմավարություն է անհրաժեշտ: Թամար Բագրատունի