Անդունդ գլորվող պետություն
«Հիմնադիր խորհրդարանը» զինված ապստամբության միջոցով Երևանում գրավել է ոստիկանական շենք, որտեղ պահում են պատանդների: Նրանք պահանջում են ազատ արձակել շուրջ մեկ ամիս անազատության մեջ գտնվող Շուշիի առանձնակի գումարտակի հրամանատար Ժիրայր Սեֆիլյանին, ինչպես նաև Սերժ Սարգսյանի հրաժարականը: Ինչպես հայտնի է, զոհվել է մեկ ոստիկան, կան վիրավորներ: Այժմ, կարծես, նյարդերի պայքար է ընթանում: Իշխանությունը կտրուկ քայլերի չի դիմում, հայտարարվում է, որ ցանկանում են բանակցությունների միջոցով խնդիրը հանգուցալուծել: Ինչու՞ տեղի ունեցավ նման բան Հայաստանում: Այս հարցի պատասխանը ոչ միայն պետք է փորձեն գտնել քաղաքացիները, այլ` նախևառաջ իշխանությունները: Ինչու՞ է քաղաքական մի փոքրիկ խմբավորման համար իշխանության դեմ պայքարելու միակ միջոցը մնացել է` զինված ապստամբությունը, արյունով ու բռնությամբ շանտաժ անելը: Ինչու՞ Հայաստանում բոլոր ճակատագրական սխալներից հետո իշխանությունները դասեր չեն քաղում: Խնդիրը շատ ավելի գլոբալ է, միայն հարցը «Հիմնադիր խորհրդարան», Ժիրայր Սեֆիլյան և իշխանություն հարթությունում չէ: Հայաստանում խորացած խնդիրները լուծում չեն ստանում: Այսօր, երբ զինված ապստամբները շարունակում են գրավված պահել պետական կառույց, բերման էին ենթարկվում մարդիկ, որոնք թեև ունեն ընդդիմադիր հայացքներ, բայց որևէ առնչություն չունեն Երևանում տեղի ունեցած իրադարձությունների հետ: Այդ մարդկանց, առանց որևէ հիմնավորման հրավիրում են ոստիկանության բաժիններ: Ինչու՞ է իշխանությունը որոշակի պահից սկսում անել ոչ ադեկվատ քայլեր ու ցույց տալ իր սնանկությունը: Հայաստանն այսօր, իսկապես, բավական բարդ իրավիճակում է հայտնվել: Ղարաբաղյան հարցում Հայաստանի նկատմամբ ճնշումներ են իրականացվում` տարածքների հանձնման պահանջով: Իշխանությունը ապրիլի քառօրյա պատերազմից հետո մատը-մատին չտվեց` Հայաստանի դիրքերն ամրապնդելու ուղղությամբ, հասարակությանը համախմբելու, հայկական կողմի պահանջները լսելի դարձնելու, Ալիևի սանձազերծած պատերազմը միջազգային հանրությանը որպես հանցագործություն ներկայացնելու ուղղությամբ: Ստացվում է` դրսում Հայաստանի իշխանությանը ճնշում են, ներսում քաղաքական մի փոքրի խմբակ որոշում է զինված ապստամբություն իրականացնել: Սա խոշոր հաշվով, պետականության դեմ ավելի մեծ հարված է, քան թշնամու կողմից մի քանի պատերազմների սանձազերծումը: Ինչ վերաբերում է «Հիմնադիր խորհրդարանի» գործողություններին, ապա ամիսներ շարունակ այս խումբն ապացուցել է, որ անգամ 500 կողմնակից չունի, նրանց կազմակերպած հանրահավաքների մասնակցում էին 50-100 մարդ, որոնցից երկու տասնյակը լրագրողներ էին: Ակնհայտ է, որ «Հիմնադիր խորհրդարանը» դիմում է ծայրահեղ միջոցների` առավելապես իր քաղաքական շահն ունենալով, և նրանց հայտարարությունները, թե դա անում են` «ազգի համար» բավական աբսուրդային են: Դեռ պետք է փորձել հասկանալ` նրանք ո՞ւմ նկատի ունեն: Հասարակական աջակցություն չունեցող քաղաքական ուժը` չի կարող ակնկալել ժողովրդի աջակցություն, եթե չունի այդ աջակցությունը առօրյայում: Իսկ նման դեպքում սեփական նախաձեռնությամբ զինված գործողությունները ներկայացնելը որպես «ազգի փրկության» ազգանվեր գործ` այնքան էլ հուսադրող չի թվում: Իրականում, Հայաստանը հայտնվել է պետականության կորստի` անդունդ գլորվող մի շրջանակի մեջ: Չի երևում քաղաքական կամք իշխանության կողմից` Հայաստանը դեպի զարգացում տանելու ուղղությամբ: Չկա տեսլական, ծրագիր, նպատակ, երազանք... Կա միայն ճահճում հարստացող իշխանություն ու հուսահատ հասարակություն: Ուրիշ ոչինչ: Թամար Բագրատունի