Նախ սովորել է պետք, հետո բարեփոխվել
Ապրիլի 24-ին, Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիրի մոտ ՀՀ ոստիկանապետ Վլադիմիր Գասպարյանը հերթական անգամ ցուցադրվեց իր անհավասարակշիռ կեցվածքով: Նա լրագրողների հետ կարճ հարց ու պատասխանի ընթացքում մասնագիտական գործունեություն իրականացնելիս փորձել է վիրավորել իգական սեռի լրագրողներից մեկին՝ ասելով. «Ես քո մեջ կին չեմ տեսնում»: Նախ, չնայած հոգեցունց պնդումների ու պարծենկոտ հայտարարությունների, թե ոստիկանական կառույցը վերջին տարիներին ակնհայտ բարեփոխվել է, ծեծող, ջարդող, խոշտանգող ոստիկաններին եկել են փոխարինելու Վովա Գասպարյանի իդեա-ֆիքս «հրեշտակները», հրեշտակապետն իր պահվածքով հակադրվեց այն իրականությանը, որն ինքն ու իր ենթականերն են փորձում հավատացնել հանրությանը։Թեեւ մինչ այս միջադեպն էլ ոստիկանական համակարգի գործունեությունը ապացուցել էր, որ շատ հեռու է բարեփոխված, նոր որակի ոստիկանի պահվածքից, որ հագուստով ու նոր մեքենաներով հնարավոր չէ նոր ոստիկան կերտել։ Թվում էր, թե այս պրկված ժամանակամիջոցում Գասպարյանը կխեղդեր իր ներսում անընդմեջ հորդող արտիստիզմը եւ լուռ, առանց խոսքերի կհեռանար հանրային հարթակից։ Չէ՞ որ այն, ինչ բառացիորեն երկու օր առաջ իր ենթականերն էին դրսեւորել արժանապատիվ քաղաքացիների նկատմամբ, պարզապես մարդկային երեւակայության մեջ չէր տեղավորվում։ Վովա Գասպարյանի ղեկավարած կառույցի հաստավիզ ոստիկանները աննկարագրելի վայրագություններով ճնշում ու լռեցնում էին Ռուսաստանի արտգործնախարար Լավրովի այցի առիթով մեր դարավոր բարեկամների դեմ բողոքի ձայն բարձրացրած հայ քաղաքացիներին այնպես, ինչպես հակառակորդը սահմանին հայ զինվորի նկատմամբ էր իր վայրագություններով դրսեւորվել։ Քաշքշում, բռնության էին ենթարկում այն մարդկանց, որոնք պայքարում էին նաեւ իրենց փոխարեն։ Սահմանին տասնութ տարեկան պատանիներն էին մեր գոյության կռիվը տալիս հակառակորդի դեմ, իսկ Երեւանի կենտրոնում՝ ազատ քաղաքացիները՝ ոստիկանության դեմ։ Այս ամենից հետո կարելի էր փոքր-ինչ ամոթ ունենալ գոնե ժամանակավորապես հայ ժողովրդի աչքին չերեւալ, իսկ ոստիկանապետը ոչ միայն այդ իրավունքից չօգտվեց, այլ ավելի սրեց իրավիճակը իր քամահրական պահվածքով, իր ոչ ադեկվատ հայտարարություններով,լրագրողական հանրությի նկատմամբ հեգնախառն խոսքերով․«Դո՞ւք եք հասարակությունը․․․» Վերադառնալով բուն խնդրին՝ մնում է անկեղծ զարմանալ՝ ինչու՞ ՀՀ ոստիկանապետը ծառայություն իրականացնելիս պետք է լրագրողի մեջ կին տեսնի և ինչու՞ լրագրողն իր մասնագիտական պարտականությունները կատարելիս պետք է սեռայնացվի: Եթե նույնիսկ Հայաստանում կա կարծրատիպային պատկերացում կանանց վերաբերյալ, ապա պետական պաշտոնյան եւ հատկապես ոստիկանապետը գոնե պետք է իմանար «Կանանց և տղամարդկանց հավասար իրավունքների և հնարավորությունների ապահովման մասինե ՀՀ օրենքը։ Իսկ եթե Գասպարյանը չգիտի այս մասին, կնշանակի, որ բարեփոխվելու մասին հայտարարությունները առնվազն ծիծաղելի են։ Դեռ օրենքն է պետք սերտել, հետո նոր բարեփոխվել։
Անի Սահակյան