Պատերազմն ու հայրենասիրության մոլուցքը
Արցախի համար ստեղծված ծանր իրավիճակում հազարավոր հայրենակիցների հետ միասին իրենց աջակցությունն ու օգնությունը ցուցաբերելու պատրաստակամություն հայտնեցին նաեւ մեծահարուստները, կամ այսպես կոչված օլիգարխիան։ Օրհասական իրավիճակում մինչեւ անգամ օլիգարխիայի ու իշխանության քսակավորների ցուցաբերած օգնության հրապարակայնացումը չարժանացավ բացասական վերաբերմունքի, եթե չասենք, որ հանրությանը ոգեւորելու, ամուր թիկունքի ու պետության, ազգային միասնության ընդգծման առումով այդ հանրայնացումը նաեւ անհրաժեշտ էր։ Բայց այս ամենի մեջ իր բացառիկությամբ անընկալելի դարձավ Ռուսաստանի հայերի միության և Համաշխարհային հայկական կոնգրեսի նախագահ Արա Աբրահամյանի դրսեւորումը։ Նա մի քանի օր առաջ հարցազրույց էր տվել Vesti.am-ին և կոչ արել բոլոր հայկական կազմակերպություններին և համայնքներին օգտագործել իրենց հնարավորությունները՝ հանուն մտավոր, նյութական, քաղաքական, ֆինանսական, տեղեկատվական և այլ ռեսուրսների կոնսոլիդացիայի՝ ԼՂՀ-ի և Հայաստանի քաղաքացիների անվտանգության, իրավունքի և ազատության պաշտպանության նպատակով: Իսկ հետո Աբրահամյանն ասել էր. «Իմ կողմից որոշում է կայացվել հատուկ հաշիվ բացել և ֆոնդ ստեղծել՝ ի աջակցություն ԼՂՀ-ի: Առաջին ներդրումը՝ 5 միլիոն ռուբլի, ես արդեն հատկացրել եմ անհապաղ փոխանցման համար: Կոչ եմ անում մեր հայրենակիցներին, ինչպես Ռուսաստանում, այնպես էլ ամբողջ աշխարհում, հնարավոր օժանդակությունը ցուցաբերել մեր քաջարի բանակին և Արցախի իշխանություններին»: Լավ բան է, երբ արտերկրի հայ գործարարները ճակատագրական պահերին օգնության ձեռք են մեկնում իրենց հայրենիքին: Սակայն կան որոշակի հարցեր, որոնք պատասխաններ են փնտրում։ Խնդիրն անգամ նրանում չէ, թե ինչու է Աբրահամյանն առանձին ֆոնդ բացում, երբ Լեռնային Ղարաբաղի կառավարությունը նույն օրը հանդես եկավ համայն հայությանը ուղղված կոչով՝ հորդորելով բնակչությանը, բանակին աջակցություն ցուցաբերելու և սոցիալական որոշ խնդիրների լուծման նպատակով օգնությունները ուղարկել իր կողմից բացված հաշվեհամարներին: Արա Աբրահամյանն, անկասկած, սրա մասին չիմանալ չէր կարող և, հետևաբար. տրամաբանված կլիներ, եթե նա իր 5 միլիոնը միանգամից փոխանցեր այդ հասցեով և մյուսներին էլ նույնը խորհուրդ տար: Ի՞նչ իմաստ ուներ միջնորդ հանդես գալ և բարձրացնել հատկացումների գործընթացը: Դրանից բացի մի՞թե կարելի է իր՝ Համաշխարհային հայկական կոնգրեսի նախագահի կարգավիճակին ոչ այնքան համապատասխան օգնության ցուցաբերել, 5 միլիոն ռուբլին մոտ 70 հազար դոլար է, ինչ խոսք՝ սա չնչին գումար չէ, բայց ոչ Արա Աբրահամյանի պես գործարաի համար, ով հատկապես, որ հատուկ ստատուս ունի՝ «համաշխարհային»։ Չէ՞ որ օգնությունից բացի աշխարհին ներկայանալու եւ պետության իմիջի հարց կա, ինչ այս դեպքում եթե չասենք խղճուկ, ապա ոչ ներկայանալի է։ Օրինակ համահայկական դրամահավաքների ժամանակ մեզ բազմիցս ենք տեսել, որ հայ բարերարներից շատերն ընդհանուր հանգանակված գումարը կրկնապատկել են։ Մեծ հաշվով նման օգնության անհրաժեշտությունն էլ չկար, փոխարենը սույն անձը պարտավոր էր գոնե մեկ անգամ իր կարգավիճակն օգտագործել հանուն հայրենիքի, իբրեւ ռուսահայերի ու համաշխարհային կոնգրեսի ղեկավար համապատասխան կառույցներից ադեկվատ արձագանքին ուղղված աշխատանքներ տանել, այլ ոչ թե մեր ցավին լռությամբ հետեւող Ռուսաստանից բացել քսակը, իբրեւ մեզ լավություն, մարդասիրություն եւ վերջապես հայրենասիրություն։ Ի վերջո, չորօրյա պատերազմն էլ ավելի ընդգծեց իսկական հայրենասիրության ու էյֆորիկ դրսեւորումների սահմանագիծը եւ այն, թե ովքեր են կերտում մեր հաղթանակները, իսկ այդ տարածքում ձեր կերպը մերժելի է , պարոն Աբրահամյան։ Անի Սահակյան