Նյարդերի պատերազմն ու պատերազմի նյարդը
Ադրբեջանը շարունակում է ագրեսիվ ռազմական գործողությունների վարումը ղարաբաղյան շփման գծում: Ադրբեջանական կողմը, հարձակում գործելով ԼՂՀ պաշտպանական դիրքերի վրա, կիրառում է ծանր հրետանի, տանկեր և ռազմական օդուժ։ ՊԲ առաջապահ ստորաբաժանումները ձեռնարկում են անհրաժեշտ միջոցառումներ հակառակորդի նախահարձակ գործողությունները ճնշելու համար, ընթանում են թեժ մարտեր: Երեկ տեղեկատվություն ստացվեց, որ հակառակորդի կողմից ձեռնարկված լայնածավալ հրետակոծությանն ի պատասխան, ՊԲ ստորաբաժանումները անցել են հակազդիչ գործողությունների և Թալիշի ուղղությամբ տիրել նախօրյակին ադրբեջանական ուժերի կողմից գրավված մարտավարական կարևոր նշանակության հենակետին: Զուգահեռ տեղեկատվություն է ստացվում, որ հազարավոր երկրապահներ ԵԿՄ-ական մեկնում են առաջնագիծ, կամավորներ` դիմում են սահմանների պաշտպանությանը: Այսօր, սակայն, կարևոր է ամենագլխավոր հարցը` ինչո՞ւ այնուամենայնիվ Ալիևը գնաց պատերազմի վերսկսման ճանապարհով: Պատասխանը հստակ էր` նա չուներ այլ ճանապարհ, քանի որ վաղուց մերժել էր բանակցություններով, երկխոսությամբ ԼՂ խնդիրը կարգավորելու ուղին: Միջնորդ պետություններին ու առհասարակ ողջ միջազգային հանրությանը շանտաժի ենթարկելով` Ալիևը հաստատեց, որ այլ ելք, քան իր երկրի քաղաքացիների կյանքի գնով իր «պահանջները» բավարարելով: Այսօր էլ նա չի թաքցնում, որ չի վերադառնալու բանակցությունների սեղանին: Ադրբեջանի ղեկավարը նաև ասել է, թե հակված են հակամարտության խաղաղ կարգավորմանը, սակայն, մտադիր չեն գնալ «բանակցությունների՝ հանուն բանակցությունների»: «Մենք չենք ուզում, որ Ադրբեջանի և Հայաստանի մայրերը լաց լինեն իրենց մահացած որդիների համար: Բայց մենք պահանջում ենք մեր իրավունքները»,- ասել է Ալիևը: Նա հայտարարել է, թե ադրբեջանական զինված ուժերն «ամենակործանիչ հարվածներն են հասցրել հայկական զորքերին՝ 1994 թվականից ի վեր»: «Ես կարծում եմ՝ ապրիլի 2-ը լավ դաս կլինի նրանց համար»,- գործակալության փոխանցմամբ, Անվտանգության խորհրդի նիստի ժամանակ ասել է Ալիևն ու շարունակել՝ «Եթե հայ զինվորները չեն ուզում մահանալ, պետք է լքեն Ադրբեջանի հողը: Մենք չենք զավթում ուրիշի հողը»: Բաքվի մարտավարությունը պարզ է. ապրիլի 2-ին գրոհեցին` նպատակ ունենալով` «առաջընթաց» ապահովել, սակայն հետ շպրտվեցին` ելման դիրքեր: Արդեն երեք օր է հասարակությունը մղում է նյարդերի պայքար: Ակնհայտ է, որ թե՛ Հայաստանում, թե՛ Արցախում հասարակությունը միահամուռ է` զգալով վտանգը, անկոտրում կամք է ցուցաբերում: Ժողովրդի մարտական ոգին բարձր է, բանակն իր բարձունքի վրա: Նյարդերի պայքարը, նյարդերի պատերազմը հնարավոր է բավական երկար տևի, դրան բոլորս պետք է պատրաստ լինենք: Իսկ պատերազմը սկսողները` երբեք չգիտեն, թե այն ինչպես կարող է ավարտվել: Ադրբեջանը նախորդ անգամ պատերազմ սկսելու արկածախնդրության հետևանքները զգացել է սեփական մաշկի վրա: Թամար Բագրատունի