Որքան է պատրաստ զիջել իշխանությունը
Ընտրական նոր օրենսգրքի քննարկումները թեւակոխել են բուռն շրջան, տեսակետներ են հնչում ընդդիմության, իշխանության, ինչպես նաեւ քաղհասարակության ներկայացուցիչների կողմից: Այսպիսով՝ արդեն իսկ ուրվագծվում է, թե ինչ սկզբունքային պահանջներ ունի ընդդիմադիր դաշտը եւ մինչեւ ինչքան կարող է զիջել իշխանությունը, որը հասկանալի է դառնում նոր օերնսգրքի շահառուների հայտարարություններից: Ընդդիմադիր գործիչների պարզ առաջարկները արժանանում են իշխանության խրթին, անհիմն մերժումներին, որոնց հեղինակները այդպես էլ չեն կարողանում համոզիչ փաստարկներով ներկայացնել, թե ինչու հնարավոր չէ ընդառաջել ընդդիմության այդ պարզ պահանջներին: Հասկանալի է դառնում, որ իշխանությունների համար թիվ մեկ խնդիրը ռեյտինգային քվեարկությունը պահպանելն է, որն, ըստ էության, մեծամասնականի է վերածում համամասնական ընտրությունները՝ հնարավորություն տալով բազմաթիվ տեղական իշխանիկներին կեղծիքներ իրականացնել:Ընդդիմադիրները ,սակայն, առաջարկում են, որպեսզի կուսակցությունները կամ կուսակցությունների դաշինքները ներկայացնեն մեկ ցուցակ, ու այդ ցուցակը քվեարկվի մինչ այժմ գործող կարգով: Հարյուր տոկոս համամասնականի անցնելու գաղափարը հենց դրա համար է արվել, այլ ոչ թե նրա համար, որ մեծամասնական տեղերը խոշորացվեն:Ընդդիմության կողմից կարեւորվում է նաեւ ցուցակների մաքրումն ու քվեարկած անձանց ցուցակների հրապարակումը, սակայն իշխանությունը չի առարկում ցուցակների հրապարակումը, միայն թե որոշակի ժամով եւ այն էլ չթույլատրելով տեսանկարահանումը կամ պատճենում: Ասել է թե, իշխանությունը մեծ հաշվով դեմ չէ իր նդումներով գաղտնիության իրավունքի խախտմանը, միայն թե դա պետք է արվի իրեն համար շահավետ տարբերակով: Կարևորվում է նաև ընտրողների գրանցման միասնական էլեկտրոնային համակարգի ներդրումը, որը պետք է զուգորդվի մատնահետքերի ֆիքսման ու թանաքոտման հնարավորությամբ՝ նպատակ ունենալով նվազագույնի հասցնել կրկնաքվեարկությունը: Այս դեպքում էլ նման սարքերի ձեռքբերման, ֆինանսի խնդիրն է առաջ գալիս: Այս ամենից հետո հասկանալի է դառնում, թե ինչ ճակատագիր է սպասվում ընդդիմության առաջարկած «4+4+4» ձևաչափին/ չորսը՝ իշխանությունից, չորսը՝ ԱԺ ընդդիմադիր հայտարարված խմբակցություններից և չորսը հասարակական սեկտորից պետք է ներգրավվեն այդ գործընթացում/, որին հավանություն են տալիս իշխանության ներկայացուցիչները, նրանց թվում՝ վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը, ԱԺ նախագահ Գալուստ Սահակյանը:Վարչապետը միեւնույն ժամանակ հարկ է համարել ասելու.<<Բանակցել չի նշանակում զիջել, և եթե ընդդիմությունն անի ողջամիտ առաջարկներ, իշխանությունը պատրաստ է ընդունել դրանք>>: Մինչդեռ նախագծի համահեղինակ Դավիթ Հարությունյանի՝ ընդդիմադիրներին տրված պատասխաններից հասկանալի է դարձել, որ իշխանությունն ամենեւին էլ պատրաստ չէ զիջել իր համար առանցքային հարցերում, որոնք ներկայացրեցինք վերեւում: Իսկզբանե պարզ է, որ իշխանությունները փորձելու են ամեն կերպ պահել իրենց համար կարևոր կետերը: Այսինքն՝մեծ հաշվով այդ ձեւաչափը նվազագույնը վերածվելու է «4+4-4» ֆորմատի, որտեղ հաշվի չեն առնվելու ընդդիմության առաջարկները: Դավիթ Հարությունյանը խորհրդարանում ուղիղ տեքստով թերեւս իշխանության անունից հայտարարեց, որ այդ մարմինը չի լինելու որոշում կայացնող, ինչ խոսք , նա ըստ ամենայնի խնայեց ֆորմատի նախաձեռնողներին ու չհայտարարեց, թե ձեզ հետ միայն <<գյալաջի>> անելու կգանք, ոչ ավելին, սակայն տողատակերում հենց այդ մասին հեգնեց: Անի Սահակյան