Ինչու է փնթփնթում Քոչարյանը
НТВ ռուսական հեռուստաընկերությանը տված հարցազրույցում Հայաստանի երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը թեպետ հետաքրքիր մի քանի շեշտադրումներ է անում, սակայն մեծ հաշվով պաշտոնաթող նախագահն աչքի է ընկնում ասելիքի բացակայությամբ։ Ավելին, նա կարծես հայտնվել է տեղապտույտի մեջ եւ թե հայաստանյան, թե ռուսական լրատվամիջոցին տված հարցազրույցներում կրկնում է իր թեզերը, որոնք ավելի շատ բամբասանքի եւ փնթփնթոցի տպավորություն են թողնում։ Վերջին հարցազրույցում էլ պաշտոնաթող նախագահը քննադատում ու հեգնում է Փաշինյանի իշխանությունը, ինչպես նախորդներում, նա ասում է, որ նոր Հայաստանում պետական ինստիտուտներին փոխարինելու է եկել Հանրապետության հրապարակը․«Այն, ինչ տեղի է ունենում Հայաստանում, պարզապես անսանձելի պոպուլիզմ է, որի հետևանքները, ինչպես ինձ է թվում, երկար ժամանակ կսահմանափակեն երկրի զարգացումը։ Ես նույնիսկ մտածեցի, հետաքրքիր է, իսկ էլեկտրաէներգիայի, ջրի, կենսաթոշակի, աշխատավարձի թվերը, հարկային օրենսգիրքը նո՞ւյնպես կքննարկեն այդ հրապարակում, դա շատ հետաքրքիր կլինի, շատ հետաքրքիր պատկեր, այսինքն՝ սա ոչ միայն փորձի բացակայության հարց է, սա ամբողջապես չհասկանալ է, թե ինչ է կառավարման պետական մեխանիզմը, ինչ է իշխանությունների բաժանումը, ինչ են գործադիր և օրենսդիր իշխանությունը, նրանց փոխհարաբերությունները»։ Քոչարյանի քաղաքական մեկնարկն այնքան անպատրաստ է ու անկազմակերպ, որ երբեմն-երբեմն նաեւ խեղաթյուրում էր ոչ հեռավոր անցյալը, մարտիմեկյան իրադարձությունները։ Նա պնդում է, որ իր նկատմամբ քաղաքական վենդետա է հիմա կատարվում, քանի որ իշխանության են եկել Մարտի 1-ի «զանգվածային անկարգությունների» կազմակերպիչները, այլապես տասը տարիների ընթացքում իրեն կառաջադրվեր այդ մեղադրանքը։ Դժվար է պատկերացնել, թե ինչպես կամ ինչու պետք է Սերժ Սարգսյանը մեղադրանք առաջադրեր Քոչարյանի նկատմամբ, երբ այդ իրադարձություններից շնորհիվ ինքը ստանձնեց իշխանության ղեկը։ Քոչարյանի ոչ սթափ գնահատականները իրենց պիկին են հասնում, երբ ասում է նաեւ, թե իբր բոլոր հանրահավաքների կարգախոսները հետևյալ միտքն էին արտահայտում՝ «մենք պետք է կազմաքանդենք պետական իշխանությունը»։ «Բանակին, ուժային կառույցներին քաղաքական գործընթացներին ներգրավելու ակնհայտ փորձեր, կոչեր եղան։ Այսինքն՝ այս ամենը բավականին երկար շարունակվեց՝ 7 օր։ Այդ իրադարձությունների ընթացքում Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովն օրինական ճանաչեց ընտրությունների արդյունքները, հաստատեց, որոշում ընդունեց ընտրությունների արդյունքների մասին։ Հետո Սահմանադրական դատարանը ուժի մեջ թողեց ԿԸՀ-ի որոշումը։ Միջազգային դիտորդների եզրակացությունը դրական էր։ Բոլոր հիմնական դիտորդները՝ ինչպես խորհրդարանական վեհաժողովի, ԵԱՀԿ-ի, այնպես էլ ԱՊՀ խորհրդարանական վեհաժողովի և Եվրոպայի խորհրդի, այսինքն՝ ընտրական ողջ ցիկլը հաջող էր ավարտվել։ Սակայն այս ամենն ավարտվեց ցուցարարների և ոստիկանների բախումով։ Այդ բախման հետևանքով 10 մարդ մահացավ, նրանցից երկուսը՝ ոստիկաններ։ Ահա այսպիսին է իրավիճակը։ Սակայն 10 տարի անց իշխանության եկան նրանք, ովքեր կազմակերպել էին այդ զանգվածային անկարգությունները, ովքեր դատապարտվել էին զանգվածային անկարգությունների կազմակերպման համար։ Դրա համար էլ ես խոսում եմ քաղաքական վենդետայի մասին։ Այսինքն՝ տասը տարի անց իշխանության եկան նրանք, ովքեր այն ժամանակ, այսպես ասենք, պարտվեցին ընտրություններում։ Եվ այսօր նրանց բոլոր մտքերը զբաղված են նրանով, թե ինչպես մաքրել հաշիվներն այն մարդկանց հետ, ում նրանք թշնամի են համարում»։ Նա տեղապտույտի մեջ է նաեւ իր պաշտոնավարման տարիների ձեռքբերումների մասին խոսելիս, այստեղ կրկին շեշտադրում է տնտեսական առաջընթացները, ասում, թե տասը տարվա ընթացքում Հայաստանի ՀՆԱ-ն 5 անգամ մեծացել է։ «Հինգը ռեկորդային թիվ է։ Իսկ բյուջեն մեծացել է 8 անգամ։ Այսինքն՝ այն ամենը, ինչ տեսնում եք Երևանում՝ հետաքրքիր վերակառուցված, կառուցվել է այն տարիներին։ Գիտեք, մենք տարեկան 35-40 հազար աշխատատեղ էինք ստեղծում։ Փոքր և միջին բիզնեսների մասը իմ նախագահության մեկնարկին բարձրացավ 15 տոկոսով՝ հասնելով 46-ի։ ՀՆԱ-ի մասնավոր ճյուղի բաժինն 80 տոկոսն անցավ։ Կյանքի որակը պարզապես արմատապես փոխվեց։ Եվ մենք պետք է հիշեցնենք այս մասին։ Ես տասը տարի քաղաքականությունից դուրս եմ եղել, հնարավոր է՝ բոլոր մարդիկ չեն հիշում այս մասին։ Մենք կհիշեցնենք այս մասին։ Եվ ես կարծում եմ, որ այդ մարդիկ, ովքեր մասնակցել են այս ողջ գործընթացին, բիզնես են ստեղծել և առաջ տարել տնտեսությունը, նրանք էլ կդառնան հենց այդ ընտրական բազան» ասում է նա։ Նախ այդ առաջընթացի մասին պետք է խոսեն ուրիշները, եթե իհարկե սեփական մաշկի վրա զգացել են դա։ Իսկ դրանից բացի քաղաքականություն վերադարձած նախկին նախագահը կարծես թե չունի այլ ասելիք, նոր խոսք, պետություն ղեկավարելու նոր տեսլական։ Իսկ նման անպատրաստվածությամբ նա քաղաքական լուրջ հավակնություններ չի կարող ունենալ։ Անի Սահակյան