Չարդարացված հույսեր ու խորացող թշնամություն
Երեկ պատգամավոր Նիկոլ Փաշինյանը գրություն էր ուղարկել ՀԱԿ խմբակցության ղեկավար Լևոն Զուրաբյանին՝ ապրիլի 17-ին Հրազդան քաղաքում կայանալիք ընտրություններում թեկնածությունն առաջադրած Փաշինյանի կուսակից Սասուն Միքայելյանի կողմից ներկայացված մարդկանց ընտրական հանձնաժողովի անդամ նշանակելու վերաբերյալ։ Դրանից առաջ մի քանի օր մամուլը գրում էր այդ հարցում Արամ Մանուկյանի հետ Փաշինյանի բանակցությունների մասին, ինչը փաստորեն հաջողությամբ չի պսակվել եւ Փաշինյանը ստիպված ապավինել է նամակագրության ժանրին. «Հուսամ ոչ մի խնդիր չի առաջանա, առավել ևս, որ ԱԺ-ում ներկայացված ՀԱԿ խմբակցության 7 պատգամավորներից 4-ն արդեն իսկ կողմ են արտահայտվել»,- ասված էր Փաշինյանի գրության մեջ, խոսքը ըստ էության Լյուդմիլա Սարգսյանի, Հրանտ Բագրատյանի, Ստեփան Դեմիրճյանի մասին է: Մինչդեռ Փաշինյանի հույսերը չարդարացան: Նախ ողջ օրը ՀԱԿ խմբակցության <<գծի>> մեջ գտնվող պատգամավորները հեգնեցին Փաշինյանի՝ իրենց հետ շփվելու մեթոդները՝ խուսափելով բուն ատասխանից, իսկ երեկոյան ՀԱԿ խմբակցության մամլո պատասխանատու Արմեն Խաչատրյանի անունից պատասխան գրություն տարածվեց, որում ասված է. «Խմբակցության որևէ անդամ նիստերի օրակարգում մատնանշված հարցը չի բարձրացրել: Խմբակցության որևէ որոշում, այդ թվում՝ վերոհիշյալ հարցի կապակցությամբ, կարող է ընդունվել համաձայն խմբակցության Կանոնադրության՝ իրավազոր նիստում, խմբակցության անդամների կեսից ավելիի՝ առնվազն 4 ձայնով: Զարմանալի է, որ խմբակցության նիստին անձամբ ներկայանալու և հարց բարձրացնելու փոխարեն պատգամավորը նամակ է ուղարկում՝ միաժամանակ իրեն իրավունք վերապահելով խոսելու խմբակցության այլ անդամների անունից, ինչը սկզբունքորեն անընդունելի է»: Այն, որ Փաշինյանն իսկապես գործընկերների հետ հաղորդակցվելու լավագույն տարբերակը չի ընտրել, կհամաձայնեն շատերը, հատկապես քաջ գիտակցելով, որ նման պահվածքով հայտնվելու է ՀԱԿ ղեկավարության քննադատությունների թիրախում ու պարզ ասած՝ գործը փչացնելու է: Եթե, Նիկոլ Փաշինյանի համար գերխնդիրը Սասուն Միքայելյանի հաղթանակն է ու Հրազդանում ընտրությունների վերահսկումը յուրայինների միջոցով,այլ ոչ թե նախկին դաշնակիցներին պախարակելը, ապա կարելի ու հարկավոր է որոշակի <<զիջումների>> անգամ գնալ, խնդրել-համոզել նախկին թիմակիցներին: Մյուս կողմից՝ անհասկանալի է նաեւ ՀԱԿ-ականների պահվածքը: Իրականում Փաշինյան-ՀԱԿ հերթական միջադեպը հերթական անգամ գալիս է ապացուցելու, որ միասնական ընդդիմադիր ճակատի ձևավորման մասին հնչող կոչերն ու հորդորները անպատասխան են մնալու: Ընդդիմության համար հանուն ընդհանուր նպատակների կոմպրոմիսների գնալու տարբերակները բացառված են: Նույնիսկ այնպիսի մի աննշան խնդրում, ինչպիսին կարելի է դիտարկել ընտրությունների ընթացքը վերահսկելու գործառույթը, համաձայնության եզրեր չկարողացան գտնել «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությունն ու ՀԱԿ-ը: Մինչդեռ ոչ վաղ անցյալում այս երկու խմբերը դաշնակիցներ էին, իսկ հիմա ՔՊ կուսակցության անդամ Սասուն Միքայելյանի թեկնածությունը պաշտպանելու հարցում ՀԱԿ-ը վերջնականապես լվաց իր ձեռքերը: Կդիմի՞ արդյոք Փաշինյանը եւ կպահանջի՞ խմբակցության նիստ հրավիրել,մանավանդ որ ինչպես ինքն է հայտարարում պահանջվող չորս ձայնն արդեն ունեն, հիմա ամենաառանցքային հարցը սա է: Այլապես կնշանակի, որ գերխնդիրը ոչ թե դա էր, այլ նախընտրական հակաքարոզչությունը: Անի Սահակյան