Գոտիները ձգելո՞ւ, թե դիրքավորվելու ժամանակը
Բարձրաստիճան ու շարքային ոստիկաների կոտորածից հետո ՀՀ ոստիկանության պետ Վովա Գասպարյանն անցել է բարոյախրատական դասընթացների ու ենթականերին ուղղված հաթաթաների ժանր է ընտրել: Նա կրկին աշխատանքային խորհրդակցությունն է անցկացրել, այս անգամ միայն համակարգի օպերատիվ ծառայությունների անձնակազմերի հետ: Ինչպես նախորդ խորհրդակցությունում, այս անգամ եւս Վլադիմիր Գասպարյանը չի մոռացել «կրիմնալներին» եւ «վհուկներին»: «Համակարգից դուրս են հանվում մարդիկ, որոնք դավաճանում են համազգեստը: Դավաճանում են ձեր աշխատանքը, ինֆորմացիա են ներկայացնում էն կրիմինալին, որի դեմ գիշերը, ցերեկ ենք անում՝ պայքարելու համար...: Բոլոր էն մարդիկ ովքեր այս կամ այն չափով կապված են կրիմինալի հետ, բնական է, չեն կարող լինել ոստիկանի համազգեստի մեջ...: Տականքը պետք է գնա այս համակարգից: Առողջ մարմինը օտար մարմնին իր մեջից պետք է վանի, դուրս հանի: Բոլոր նրանք ովքեր կարծում են, որ կարող են վհուկի կերպարով ժամանակներ անցկացնել եւ ձեր արած աշխատանքը պախարակեն՝ ամենախստագույնս կպատժվեն»,- մասնավորապես ասել է Վլադիմիր Գասպարյանը: Գեղեցիկ խոսել շատերն են կարողանում: Ազնիվ խոսել՝ եզակիները:Թե որ շարքին է դասվում Վովա Գասպարյանը, դատեք ինքներդ, սակայն նրա խոսքը որոշ հարցականներ, այնուամենայնիվ, առաջ է բերում: Եթե հավատանք պարոն ոստիկանապետի սրտաճմլիկ խոսքերին, որ ինքն ու իր ենթակաները գիշեր-ցերեկ աշխատում, պայքարում են կրիմինալի դեմ, ապա այս կառույցը պետք է աներկբա դասենք անպիտանների, անաշխատունակների շարքին: Այդ ինչպես ու երբվանից են աշխատում կրիմինալի դեմ, երբ տակավին անցած տարի սուրբ ծննդյան տոներին Հայաստան ժամանեցին եւ մեծ <<սխոդկա>> կազմակերպեցին 100-ից ավելի օրենքով գողեր, հեղինակություններ: Միայն Հայաստանում էին խոստացել, երաշխավորել օրենքովների անվտանգությունը եւ առանց անակնկալների ընդունել ու ճանապարհել նրանց: Ծաղկաձորյան հավաքի մասին խոսում էր ողջ երկիրը, մինչդեռ ՀՀ ոստիկանությունը ոչ միայն քայլեր չձեռնարկեց , մոտ չգնաց այդ խմբավորմանը, այլեւ պաշտոնապես արդարացվեց՝ հիմնավորումով, որ ցանկացած մարդ իրավունք ունի ժամանել մեր երկիր: Սկսած 2013-ից Հայաստանի իշխանական համակարգում Վովա Գասպարյանը փորձում է հեղինակություն դառնալ՝ կրիմինալի դեմ պայքարի դրոշով: Գասպարյանը, գոնե հրապարակային մակարդակում, փաստացի հարձակվում էր իշխող համակարգի «հոգեկերտվածքի» վրա ու պարբերաբար թիկնազորաթափում էր այս կամ այն օրենսդիրի, գործարարի, կամ զինաթափում բարձրաստիճան պաշտոնյաների թիկնապահներին, կար ժամանակ, որ Գասպարյանը վարչապետական նկրտումներ ուներ ու հերոսական կերպարի կերումն էլ դրան էր ուղղված, վերջին տարիներին Գասպարյանի՝ կրիմինալի դեմ պայքարի էնտուզիազմը նկատելիորեն զսպվել էր եւ ներկայումս ակտիվացել է ճիշտ այն փուլում, երբ համակարգի երիտասարդացման խնդիր է դրված ու կուլիսներում քննարկվում է նաեւ Գասպարյանի պաշտոնանկությունը, ճիշտ է՝ հավանական թեկնածուն ԴԱՀԿ պետ Միհրան Պողոսյանն է, ով ի տարբերություն Գասպարյանի իր աշխատանքում որեւէ հարցում, որեւէ անգամ նույնիսկ էնտուզիազմ չի դրսեւորել, սակայն նա մի քանի տարի երիտասարդ է…Ներկայումս ոստիկանապետի ակտիվացումը մի փոքր այլ նրբերանգով, այն է՝ կրիմինալի դեմ պայքարը՝ նախ համակարգի ներսից, ամենայն հավանականությամբ նպատակ է հետապնդում ցուցանելու, թե ինքը չի կորցրել ավյունը, եռանդը եւ պատրաստ է կրկին անողոքաբար պայքար մղել, հասրակության մեծ մասի կողմից մերժելի մի խավի՝ կրիմինալի դեմ ու այդ հանցավոր դասի հետ համագործակցողներին: Մինչդեռ գոնե վերջերս Հայասատանում իշխանության ու կրիմինալի շաղկապումն այնքան է ամրացել, որ անգամ քաղաքական կարեւորագույն հարցերի լուծումը չի կայանում առանց այս շերտի գործուն մասնակցությամբ ,վկան համապետական բոլոր ընտրությունները: Չի բացառվում, որ ոստիկանապետի հայտարարած պայքարը նախընտրական գոր ենծողություններ են՝ ուղղված կրիմինալի դեմ: Ի վերջո, հանրաքվեն ցույց տվեց, որ այս շերտը մեծ հաշվով չարդարացրեց իշխանության սպասելիքները, հիմա ժամանակն է ոմանց գոտիները ձգել, մյուսներին զգուշացնելու 2017-ին ընդառաջ: Անի Սահակյան